Kül Yığını Şiiri - Erhan Göktürk

Tutunduğum bütün dallar…
Ortasından kırılıyor.
Yürüdüğüm bütün yollar…
Çıkmazlara kıvrılıyor.

Ömrüm, bir düş yangınında…
Köz köz kavruluyor.
Arda kalan kül yığını…
Sonsuzluğa savruluyor.

Yara, derinde mi derinde...
İt olsa kudurur, yerinde.
Sabrım, acının ellerinde…
Bin parçaya ayrılıyor.

Boşa mı bu direniş?
Boşa mı bu çaba?
Buraya kadar mı acaba?
Defterim dürülüyor,
Çember daralıyor!
Son durağa varır gibiyim,
Eşiğinde yürür gibiyim,
Azrail’i görür gibiyim,
"Zamanıdır! " diyor…
Kapıyı aralıyor,
Çember daralıyor! ..
"BİR SIZIMLIK HATIRA..."