Kronik Şikâyet Polikliniği

Hastanenin 404 numaralı odasıdayım
Teşhis: Şikâyet Aşısı Direnci.
Duvarlarda asılı raporlar
“Nefes alırken bile sızlayan ciğerler,
Eklemlerinde paslanmış ‘keşke’ çıtırtıları”
Hemşire, tansiyon aletini sardı bileğime:
“180/110 şikâyet,” dedi, ” damarlarınızda gezen bir isyan.”

Doktor röntgen filmine baktı
“Kemiklerinizde kırık hayaller,
Akciğerinizde sigara değil, bitmeyen ‘neden’ dumanı birikmiş.”
Reçeteme şunları yazdı:
Günde üç kez sessizlik, gece yarısı bir çay kaşığı umut.
Ama eczaneler kapalıydı, şikâyetlerim kendi kendini klonluyordu.

Beyaz önlüklü bir robot kol, dilimin altına termometre koydu.
“Ateşiniz yok, ama diliniz volkanik kül püskürtüyor.”

MR çektiler
Beynimde kuyruğunu yiyen bir yılan,
Kulağıma fısıldıyordu
“Şikâyet etme ki, şikâyet etme!”
Tedavi başarısız.

Hastane yatağında dönüp duruyorum
Tulumumun üstünde yazan “Hasta No: Sonsuzluk.”
Serumdan damlayan, tuzlu bir “ah” tıkıyor damar yolumu

Beni ameliyat masasına aldılar sonra
Neşter, göğsümdeki “ama”yı kesiyordu
İçinden çıkanlar ise
Bir kavanoz gözyaşı, iki paket pişmanlık,
Ve ütüsüz bir gömlek “Yarın giyerim” diye bekleyen

Şimdi taburcu oldum,
Cebimde özgürlük reçetesi
“Şikâyet etme, şikâyet etme, şikâyet etme…”

Aynaya bakıyorum:
Yansımam bir kayıt döngüsünde
“Merhaba, nasılsınız?”
Dilimde zoraki söylenen “İyiyim, İyiyim, İyiyim.”