Krizantem Zamanı Şiiri - Çığıl Özdemir

katledilmiş yıldızları görmemek üzere
gökyüzüne kapandı gözler
ne pişmanlık düşer çıplak duygulara
ve pırıltısını yitiren sözcüklere
ne de nefret biriktirir kalp
taşıyamadığı nefesle
sadece nabza göz atar
yaşadığını anlamak için

dizginlenemeyen fırtınayla sendeleyen aşk
isyan ederek tüm yanılgılara
tanrıya havale edip yağmacılarını
kanayan bulutlara karışır
çığlık çığlığa yıkanır yetim hatıralar

henüz kabuk bağlamamış tırnak izleri sökülürken birer birer
dünlerden ve düşlerden
'sevmiyorum' telkinleri tüketilir
durmaksızın
yorgun ve kırgın sesle

uzak bir hayalin gölgesinde sürüklenirken
nikotinden bile vazgeçemeyen kalple
akıl arasındaki yarış alkışlanır

tuvale yeni çığlıklar katılır belki
yeni ölüm renkleri yaratılır
belki de
tanrıya sarılıp bir köşede uyku aranır
bir şafak gülücüğünde senden sıyrılıp
krizantem doğumunda uyanmak için

unutuncaya kadar
unutuluncaya kadar...