Majör Depresyon Şiiri - Çığıl Özdemir

ruhunda acıyan son aşk duasını fısıldayıp
boğulmaya ramak kalan umutlarımın yaralarını sararken
siyah bir intihardan koparılıp alınan gözlerim
arsız bir majör depresyonun esiridir iliştirildiğinde
sıcaklığını hiç tatmadığım kederli avuçlarındaki hayat çizgisine

kimsenin bilmediği
kimsenin duymadığı

yarım kalan çığlıklarla sarar bedenimi
içimde yaşanmamış yılların gölgesinden ürken anılar...
ismine sığınan, süngüsü düşmüş kelimelerim
teselli etmez artık özlenen sevişmeleri
gecelerim sorgularda sensizliği
böyle yarım bırakıp giderken yarınlarımı
yanıtım yok olanlara...

turkuaz ırmakların yönünü, rengini değiştirir gidişin
sensizliğin bağlar ellerimi kanayan yerlerinden
gelincik tarlası doğurganlığında büyür zaman
şimdi üşür şiirlerim, titrer susuşunla

neredesin? ...
neredesin? ...