Kriz Şiiri - Metin Soydan

Miladın kaydığı
Tasvirsiz gecelerde
Çarmıha gerilmiş duygularla başlıyordu her şey

Umutların
Toprağa karışıp
Enerjiye dönüştüğü gün
Belki de yeniden doğmuşlardı

Zifiri karanlıkta bir tren sesi bekleyenler vardı
Ses dumana karıştıkça
Duman geceye sızıyordu

Kimsesiz çocuklar yine vardı
Avuçlarında yaralı kuşlarıyla
Yaralarının kanatlanmasını beklerken
Gerçek avuç içlerinde saklıydı
Yazılmıştı

Kimse zem zem suyu içmiyordu artık
Yürekleri açlık sınırındaydı
İsa bile geriye dönmekten vazgeçmişti

Bir hücrenin soğuk çatısıydı gökyüzü
Kimsesiz kalmıştı bulutlar
Ve umutlar
Yazları garsonluk yaparak geçiniyordu

Kimisi üç beş satırla ayakta duruyordu
Duygularını şifreleyerek beyaz kağıtlara düşürüyordu
Kendini düşürüyordu

Her gün bir şehir ayrılıyordu otobüslerden
Ve yeni bir şehir kucak açıyordu umutlara
Ömür boyu garantili cihazlarla karıştırıyorduk umutları
Ve alışmak gittikçe zorlaşıyordu hayal kırıklıklarına

Şafak vakitleri dar ağaçları kuruluyordu soba yerine
İyi niyetli olgular birer birer infaz ediliyordu

Kimseye göre değildi hayat
Kimse kendine göre değildi
Kimse kendini mutlu hisseden bizden değildi
Bu değildi.