Kristal Fanus Şiiri - Seyfi Karaca

Her firavunun musası..?
Olmaz mı, bilmeyen piramitlere baksın, kızıl denize sorsun
Hetlerin akıbetine, sezarın sonuna, mussolinin esamesine, Nero’nun tabutuna, nemrutun ateşine külüne baksın
Di gene işte yine dünden bugüne, kıssadan hisseye neo liberalde böyle
Direncini yitirmiş
Gün be gün yaşam kavgasından azalıp kendini bitirip tüketmeye terketişlerin azap sancısıyla
Her günün telaşından yenilerek çıkan
Ne boş
Ne dolu
Ne dün
Ne yarın
Ne burda
Ne herhangi hiç…
Kırık çember içinde yüzü yere düşmüş, enkaz kalıntısı huzursuzluğu sürüklemeye kendi şahsi başının belası
Yapıştığının yakasını bırakmayan
Makas değiştirsin derdinde sanki bindiği yaşam hattının dünya ekseni üzerinde fink atıp gonk çalan sirenden
Huy kapıp, hüner belleyip,
Hiç kimseye rastlamaksızın hatırasız albümsüz anısız topraksız solup giden çiçekler gibi
Eksik ve yetersizliğinin farkına vardıkça her şeyi aynı seviyeden tiksintiyle görüp bakan insan kadar aciz ve perişan
Bir tökezime
Bir oyalanış
Bir kısır döngü
Bir bile bile aldanış
Bir zehir yeşili afakan
Ve bir içten içe yıkım ve usulca haraba kaçış pantomimi
Azap hücresi içinde ölü müye sağ mıya çarpıp bölüp artırıp çıkararak
Çıkışın ucunda kaybolmak için yol bakıp fırsat arayan tarifeli tertipli inzivanın çöplüğünde helak olup
Dünyasına kaçak ve dikey,
Takvimine künyesine yitik ve hariç
Kristal fanusta cam sızısıyla sancıyan yerinden azap deşiyor, gazap kurcalıyor,
Ağaçsız ırmaksız toprağın öldüğü kuş uçmaz kervan geçmeze beton kuleler yapıp dikiyor
Musadan azdıkça firavuna sapıtıyor
Ötesinden berisinden kendi kendine galu bela insan

Mart/25