Köyümün Pınarları Şiiri - Necmettin Karaman

Hereke’den çıktım yola sabah erken
Cıvıl cıvıl kuş sesleri öterken
Kız Pınarı’na doğru patika, keçi yolu

Yolumun üzerinde
Papatyalar sarmıştı çimenlerin üstünü
Kıyamadan koparıp topladım bir ikisini

Bilirmisiniz Papatya bir başka alem
Dedi bana
Muhakkak bir sevgilin olmalı
Seviyor-sevmiyor diyerek tek tek
Koparacaksın
İnce beyaz yapraklarımı

Yaptım merakla dediğini
Seviyor, sevmiyor diyerek tek tek
Kopardım yaprakları istemiyerek
Ne oldu biliyormusunuz
Seviyor dedi bana işte en son kopardığım yaprak...

On dakika sonra Kız Pınarındayım
Vardım çeşme başına
Hafif hafif ter akmaya başladı
Yüzüme ve kaşıma

Oh negüzel akıyor Pınarım şırıl şırıl
Yıkadım elimi hem yüzümü harıl harıl
Kuruladım mendilime
Eğilip o güzel sudan içtim kana kana
Bundan güzeli mümkün değil olamaz
Şükürler Olsun Yârab Yârab sana...

15 Temmuz 2003
İstanbul