Köylü Kadınının Ölümü Şiiri - Adnan Durmaz

zamanın gözüne kaçan
bir saman çöpüydü ömrüm
küçük bir toz burgacıydım
ıssız bozkır yollarında
yırtık etekli kuru yel
gibi esiverip geçtim
yoksul bir köy sokağında
bilemedim gerisini dünyanın
fırtlar fışırlar içinden
bulanık bir yağmur seli
gibi akıverip geçtim

şu dağların ardı
kim bilir nere
yaşadım
bir soluk
ince kaldı bacaklarım kollarım
yalın
cıbır ve sıska
çerden çöpten evlerde
işte geldim gidiyorum
ha kuru yel
ha ben
gülmeyi sevdim
bir yağmur göleti
nasıl severse aydedeyi
yaz yelinde bin yapraklı dal gibi
sevdim oynamayı
acıya yokluğa inat
kesekten bir yazgı
kerpiçten bir dünyada
deli yağmurlarda
eriyip gittim
ömrüm ömrüm
balçıkların ağıdı

yavrularım kuşlar gibi çığrışır
küs komşular ağıt yakar barışır
akrabalar melul melul bakışır
kuruyan otlardan kalan çiyindirik
savrulur toz olur devran önünde

ömrümün silinir anısı bakışlardan
her gün biraz daha yırar giderim
bir ağustos akşamı
düğünsüz ere vardığım tarla
orada kalır öyle
evimin sergenine dizdiğim kaplar
unutur kaç yıllık ellerimi
yavrulayın suladığım kapımdaki bağ
baharda yeşerirken beni arar mı
bir daha düşmez suretim
onca yıldır su çektiğim kuyuya

varın gayri sizin olsun bu dünya
dünyayı zından yapanlar
bir var bir yok şu ömrümde
mazlum bir hayattan geçtim
benden yadigar olsun
yaşayamadığım bir hayat
alacağım olsun

adnan durmaz
bilirsin aşk da serseri,art yay,ank,2003