Köyde Bizden Bir Eser Kalmamış

Üzülür ağlar gezerim, köyümde
Gözüm kaldı, ekininde suyunda
Yatamaz olduk, yatağında yününde
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Ne şehirli oldum, ne köylü oldum
Ne köye, nede Şehir’e alışabildim
Köyümde gülmeye, hasret kaldım
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Köyden göçmüş, gençlik kalmamış
Bozulmuş birlik, tadı kalmamış
O eski günlerin, şadı kalmamış
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Baktım sağını, yozu kalmamış
Göçmüş ağası, beyi kalmamış
Kurumuş suları, çayı kalmamış
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Yaz gelince; Biçilirdi buğday ile arpalar
Bol olurdu ürünler, dolardı torbalar
Değirmene gitmek için koşulurdu arabalar
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

İmece usulü, toplardık tarla ile çayırı
Kızlarla gezerdik, kırlar ile bayırı
Tanışırdık evliliğe, olurdu hayırı
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Genellikle gençler, düğünlerde tanışırdı
Burada konuşarak, görüşerek anlaşırlardı
Böylece; Evliliğe giden yolda alışırlardı
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Tahsin sende sürdün çifti yaptın tapanı
Tarlada, çayırda, salladın tırpanı
Sende sevdin köyünde; Güzel bir canı
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış.

Ne harmanı, kalmış ne de düveni
Ne koruk eden kalmış, ne döveni
Dağları sarmış bol bol arsız geveni
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Köyün meheline yığılırdı mallar
Mal katan kızlar, gelinler giyerdi allar
Artık göremiyorum, değişmiş çullar
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Köyümüzün dağlarına, yayılırdı koyunlar
Oynanırdı yaylada, türlü türlü oyunlar
İçen şifa bulurdu, havasından suyundan
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Köyüm artık yıkılmış, olmuş harabe
Harabeyi; Ne usta onarmış nede maraba
Ne Öküz kalmış, ne At, nede Araba
Köyümde; Bizden bir eser kalmamış

Tahsin derki; Mor Koyunu besledim
Beslediğim koyunları asla, kesmedim
Koyunları sağmak için, Annemi sesledim
Köyümde; ne Anne, ne Baba eseri kalmamış

Ankara- 15.10.2011