Kötülük Bunun Neresinde Var?

Bu şiir, bir kalbin Allah’a dönüş hikâyesidir. Kötü sözlere, kötü bakışlara, kötü şakalara inat; Tüm samimiyetiyle yazıldı bu dizeler. İslamla yeniden tanışan bir ruhun, Kırılmaktan yorulmuş bir kalbin secdeyle şifa buluşunun şiiridir bu… İnsan bazen düşer... Sessiz, kimseler fark etmeden. Ben de öyle düştüm. Dünya dolu, kalbim boştu. Gözüm her şeye açıktı ama içim kördü. Kendimi kaybettiğim bir anda, bir şey duydum. Risale-i Nur’un bir satırı tuttu elimden: “Namaz, ruhun intisabıdır, kalbin savunmasıdır, aklın nurlanmasıdır.” Ve ben o satırda kendimi buldum. Namaz beni buldu. Karanlıktan çıkış yolum oldu. İlk secdemde gözüm değil, içim yaşla doldu... Ne büyük bir yük döküldü omuzlarımdan. Hani derler ya artık ölsemde gam yemem, Heh tamda öyle işte. Sonra her vakit, bir temizlik oldu içimde. Diliyle yumuşayan kalbimle tebessüm etmeyi öğrendim. Kötülüğü susturmayı, kırmamayı, eşimin saçlarına şefkatle dokunmayı öğrendim. Ve dedim ki: Kötülük bunun neresinde var? Artık küfrü terk ettim, dilimi temizledim, gözlerimi haramdan çevirdim, helâli sevdim. Sabırla tanıştım, kul hakkına dikkat etmeyi öğrendim. Doğruluğu sevdim. Çünkü İslam bana sadece ibadeti değil, insan olmayı öğretti. Alay eden oldu, Kalp kırıcı konuşmalar oldu. Vallahi hep sustum ama artık susmam. Ama içimden hep bir cümle yükseldi: Kötülük bunun neresinde var? Ve şimdi, bu şiirle haykırıyorum: İman, insanı insan eder. Ben zannederdim ki özgürlük, finansal özgürlüktür, modern kölelikten kaçıştır. Hayır hayır. Asıl Gerçek Özgürlük Allah’a Kul Olmaktadır. Teşekkür ederim.