Köşedeki Öfke Şiiri - Kerem Hacımustafaoğlu

Yumuşacık yatağına batık bedenin narince kaldırır battaniyeni,
Odanın ötesindeki perdeleri aralar, camı açarsın;
Sıcacık Güneşe ve temiz havaya sarılırsın.
Arkanı dönüp yatağının yanına baktın,
Birisi bırakmış masana tabanca.

Kokuların kaynağını sezen iştahın, neşesiyle iter seni salona,
Sofraya dizili tatların kültürü gözünün önünde;
Şehriye çorbasıyla dolmalar ki hele.
Oturunca sandalyene, bakınıp aldın o çatalı,
Ve de bıçağı.

Gecenin sessiz sokaklarından sakince geçen ayaklarımız,
Yankılıyor bizlere zeminin seslerini;
Kulaklarımız karışıyor betona, asfalta, bördüre, çimenlere;
Şimdiyse sokağın sonundayız,
Süratle yaklaşan kamyonun ta karşısı.

Tutayım mı seni?
Cümlelerimle.
Dikkat et, tin eşim,
Affetmişimdir seni ben yıllar önce.
Onardığın trenler ulaşabildi durakların çoğuna,
Ama vardı eline taşlar alan artık canavarlar.

Kurtar beni,
Köşemde kalan öfkemden beni uzak tut.