Korkuyorum Şiiri - Sibel Orcan

Göğe karargâh kurdu yağmur yüklü bulutlar
Yıldırımları tutan ellerden korkuyorum
Yırtılırken rüzgârlar, suya düştü umutlar
Toprağı boğup yutan sellerden korkuyorum

Kazıyarak göğsümü koydular kızıl kana
Çırpındıkça kalbimi içtiler kana kana
Git burdan çocukluğum, dönüp bakma arkana!
Bakışında kuruyan çöllerden korkuyorum

Sağım solum uçurum, can ateşe düşerken
Kızılca alevlerde yürek çatlar pişerken
Hüzün çöktü geceye, ruhum önde koşarken
Ayağına dolaşan yollardan korkuyorum

Kim çıkardı kuyudan gölgelerin sesini
Ve kim inşaa etti düşünce ülkesini?
Girdiğim kavgalarda kusarak öfkesini
Aklımı sorgulayan yıllardan korkuyorum

Bilmiyorum, ne yazar bu hayat künyesinde
Biliyorum, nedamet olmazmış bünyesinde
Nefretini bilerken bir volkan fünyesinde
Sevgiye büründüğü hâllerden korkuyorum

Şimdi ben aydınlığı yok eden karanlığım
Şimdi ben yıldızları parçalayan çığlığım
Berzâhın kapısında bekliyor yalnızlığım
Bana kucak açtığı kollardan korkuyorum