Korkunun efendisi Şiiri - Mahmut Karahan

Sıkıca sarılıyordu kirpiklerime
Yeterince tutunmuş; yüreğim
Konuşmak acıydı dillim de
Üzgün olmak,fayda etmezdi
Fayda olsun diye hiç bir şeyi katmadım zaten
Eksik arkadaşlıklarım olmadı benim
Eksilenler çıktı hayatımdan
Kalan mı?
Bölen paydaya bakardı
Aşktan ürperirdim
Ayrılık çoktan yatmışken kuluçkaya
Dertler doğardı
Selamdan,gülümsemeden yoksun
Yüreğim ayaklanırdı hep
Saklanan güneşe

Karanlığı sevdim sonra
Uyanana kadar
Dehşete düşmüş yüzler gördüm
Fakat nedenini hiç anlamadım
Amansız her fırtınada gelecekle yıkandım
Damlıyordu
Akmaya başlamıştı bir kez
Gözü eviydi insanın
Yüreği ise misafir
Dibine kadar batmışken
Önüne katmışken sel her şeyi
O gün anladım hayatın değerini
Zaman korkunun efendisiydi
Uğurlayacak her şeyi su götürüyordu
Gönül kabuğunu bırakıyordu maviye
Ölülerin üzerini toprak örtüyor
Kum açıyordu
Toprağı sevdim sonra
İlk ve son
Bahar yapraklarını
Gülümsedim
Çınarın kollarında ki kuşa
Merhaba dedim
Uzun uzun baktım
Çatlıyordu toprak
Ona doğru süzüldüm