KORKU ATEŞİ
Korku sardı yüreğimi
iki korku ateşidir
yanar göğsümde gönül gözlerin,
Yüzsün sonsuz sularda
..
Her Doğan bir can geleceğini bilmeden, yarınlarını bilmeden gözlerini açar.
İlk bakış, ilk gülüş, İlk kelime, İlk adım, Yıllar geçtikçe Hayatı dahada bir başka gözlerle izler ve öğrenir. Yıllar öylesine çabuk geçerki bazen zamanı durdurmak istersiniz ama durduramazsınız. Ve işte o an gelmiştir son nefes. İşte yolun sonu ve dönüşü olmayan bir yolculuğun başlangıcı.
Hayatımda ilk kez bu gün korktum, evet hayatımda ilk kez bu gün korktum çünkü içimde dolaşan bu illetin neden beni seçtiğini bilmiyordum. Halbuki daha yaşanacak çok hayallerim vardı. Ama ben Sınırları belirlenmiş bir hayatı yamak zorundaydım. İlk kez İçimdeki bu illeti doktorumun bana söylediğindeki tebessümümü düşündüm. Sevinmiştim belkide yeniden doğmuşcasına sevinmiştim içimden. Doktora teşekkür ederken yüzündeki hayret verici ifade beni mutlu etmişti. Akşam eve geldiğimde eşim sordu? Eee ne dedi doktor? bende sanki normal bir durummuş gibi Akciğerlerde kist var 6 ay sonra tekrar kontrolüm var fakat kanser olma olasılığı yüksek dediğimde tepkisi beni şaşırtmamıştı. Boş ver sen i....e benzersin ne kanseri cevabını almıştım. Aslında beni şaşırtmamıştı bu cevap. Son 6 yılda okadar çok şey yaşamıştımki ve o kadar yanlız kalmıştımki bu beni hiç ama hiç şaşırtmamıştı. 96 yılında akciğerleimden ilk su alındığında doktor biraz endişeliydi ve aradan 6 yıl geçtiği halde ben ne verilen ilaçları kullanmış nede söylenenleri yerine getirmiştim. Aslında benim için bir nevi kurtuluştu bu hayattan. Sevgisizlik ve büyükçe bir kalabalığın ortasında tek başına yapa yanlız kalmanın verdiği umutsuzluktan kurtulmanın bir yolu. Bir zamanlar bende umutlar besleyerek çıktığım bu yolda artık sona doğru ağır adımlarla ilerlerken şimdi birden içimi bir korku kapladı ve korkmaya başladım. İlk kez evet ilk kez ölümden ve ölmekten korktum bu gün. Son kontrol için gittiğim dokrtorum yüzüme bakarak sert bir dille! olmuyo bak, bu şekilde ir sonuvca varamayız. ne verdiğim ilaçları tam kullanıyosun v-nede tedaviye uyuyosun. Bu şekilde nereye kadar gidilir bimiyorum.
Evet bende bilmiyorum nereya kadar gidecek ama birgün bu hayatın biteceğini ve bununda sayılı olduğunu biliyorum artık. Biliyorum ama ilk kez içimde bir korku var ve ben bu korkuyu nasıl yenebileceğimi bilmiyorum. Göğsümde başlayan ince sızılar her geçen gün biraz daha artmaya başladıkça, içimdeki korkularda artmaya başladı.
Hastalığımı ilk öğrendiğim gün başladım şiir yazmaya, belli ir düzen veya kafiye aramadım sadece o an hissettiklerimi yazdım. Başkaları okumasın diyede kendime özel bir diz üstü aldım ve tüm şiirlerimi bu pc de topladım. bir süre önce bu sitede kayıtlı tüm şiirlerimi sildim. Çünkü sadece bana ait olmalarını istedim. Uzun zamandır giriş yapmadığım bu siteye, site üyelerine, ve site yöneticilerin benimle paylaştıkları birçok şiir ve yazılarından dolayı teşekkür ediyorum.
Beni dinlediğiniz, eleştirilerinizle bana yön verdiğiniz için herkese teşekkür ediyorum. Hoşçakalın ve sevgiyle kalın.
..
İçeri girmiş gibi
Hepimiz
ha içeri
Ha dışarı
Düğümleniyorsa sözlerin boğazında
ha dışarı ha içeri
Sıkıyor birileri boğazımızı sanki
..
Hedefinde ölüm hedefinde zulüm,
Senin hedefinde ağıt ve gözyaşı var.
Şarjör'den namluya sürülen,
Hiç adres sormadan giden,
Ey uğursuz katil kurşun?
Bilir misin namlu'dan çıktığın anı?
Şu aşağı Mezopotamya'da,
..
Ya bir gün, düşlerimden çıkıp gelirsen, ben ne yaparım?
Korku veriyor bu düşünce heyecan yerine.Sana doymaktan korkuyorum belki de.
Senli sofralardan aç kalkmaya öyle alıştım ki, ellerim tenine, gözlerim gözlerine, saçlarım şefkatine, yüreğim sevgine aç. Bir tek düşlerim tok kalkıyor bu sofradan.
Ya bir gün, düşlerimden çıkıp gelirsen, ben ne yaparım?
..
Aşk bir savaşa benzer,gürültü,karmaşa,acı,heyecan,korku,uykusuzluk,açlık,üzüntü ve sevincin iç içe olduğu, güçlü olanın kazandığı ve bir tarafın kaybetmek zorunda kaldığı bir Savaşa benzer.Aşk sonrası yıkık dökük güçsüz bir ülke gibidir kalp,geçmişin anılarıyla yaşamak zorunda kalan kaybeden bir Ülkedir KALP.
Aşk bir Savaşa benzer Kalp bir Ülke
..
Konuşmadıkça konuşmayacağım onlar.Söylemedikleri zaman sormayacağım.Sormadıkça söylemeyeceğim.Belki böyle böyle kalbime gömeceğim.Olmadık zamanda aklıma geliyorsun.Aykırı zamanlarda özlediğimi hissediyorum.Bu acıtıyor beni...Kanatıyor yüreğimi.Sen sen diye haykırıyor ellerim, gözlerim, bütün bedenim...Bunları hissetmek öyle bi duygu ki, inan değil yaşamak, düşünmekten korkuyorum.Nedenini bilemediğim belki de bilip de söyleyemediğim bir korku bu.Bunları yaşamak üzüyor beni.Öyle ki sanki uçurumun kenarında bir ayağım boşlukta öylece kalakalmışım.Ne yaşamaya dönebiliyorum ne de ölebiliyorum...Meğer ne zormuş yokluğuma alışmak.Söylenmemiş şarkı gidilmemiş yol gibi., sanki yaşanmamış bir gün gibi...Ağlayamamak gibiymiş meğer sensizliği yaşamak.Kelimelerin yetersizliğini daha iyi anlıyorum.Anlatamıyorum yalnızlığımı...Ve belki de bu yüzden gömülüyorum kitaplarıma...Onlarla yaşadığım anı unutuyorum, yani yalnızlığımı, sensizliğimi, saatlerce, aylarca okumak istiyorum.Bitirip tüketmek istiyorum defalarca kez söylediğim sensizliğimi...Seni bana getirinceye kadar....
..
Mabedi yıkılanlar, inançlarıyla yalnız ve çaresiz,
Sığınmalarına, yıldırımlar düştüğünde bitap,
Korku yollarını tükettiklerinde, ıslık çalmazlar,
Kulaklarını tıkayıp, bağırarak türkü söylemezler..
Ne inançlarım var, ne sığınmalarım artık,
Korku yollarınıda tükettim, ıslıkta çalmıyorum,
..
Sadece ışıkların göze geldiği, sisli puslu gecelerde ümit ilahi güçlerle tahayyül edilir. Hani o fırtınaların ulu ağaçları kökünden tutup sürüklediği dehşetli anlar yok mu, o ölümün veya ölümle kol kola çaresizliğin çok yakınlarda olduğu hissedil ipte, aman dileyecek bir kimse veya dalından tutulacak bir kök, bir ağaç, bir ot parçası olmadığı anlaşılınca son çare kişi yüreğinde yaşadığı ümidi Tanrısallaştırır. Ta ki, ecel terleri şakaklarından aşağı akmaya başlayıp ta, yaşanılan endişenin ehemmiyeti, önemi ve alternatifsizliğinin düşüncedeki soğukluğu kalp atışlarına sekte vurduğu iyice anlaşılınca, kâinatta gerçek Yaratıcının var olduğu kabul edilir. Ve son çare olarak o Yaratıcıya, inanç ve sadakatle söz verilir, imdat kemendi atılır.
Sandal barınağında sabaha uyanır. Gözlerinin etrafında akşamın ıstırabından kalma kan çürüğü haleler vardır. Kıyıdaki kayık, “nasılda korktun ama! ” dercesine edalı bir şekilde sallanmaktadır. Tehlikenin geçmişliğinin tadında derin nefesler alarak, yaşananların üzerinden şöyle bir geçer; Sanki birkaç saat önce daralan hayat yolundaki binek şu ahşap kayık değildir. Beklide o başkadır, bir canavardır. Zira baktıkça, üzerinde hiçbir endişe ve korku izi görmediği sandal, “unuttum, ben bir şey görmedim, bilmiyorum! ” der gibidir. Dahası bütün bu olanlar, küçük bir uyku aralığında görülmüş kabus, kötü bir düş gibidir.
Yarım ağızlı, kayalardan oyma bir mağara kovuğunun ufkundan deniz o kadar uslu mülayim görünmektedir ki, çaresizliğin doruğunda gerçek Tanrıya verdiği (eğer kurtulursam dediği.,) sözler, bu tatlı görünüşün tahtasında hızla silinmektedir. Hafıza kayıtlarında yaşadığı dehşet ve korku ile ilgili şahitlik edecek hemen hiçbir müspet delil iz ve işaret yok gibidir. Zaman süratle ahdini sakata almaya koyulmuştur, derken bir boş vermişliğin esiri olmaya gönlü çoktan razı gelmiştir ve vefasızlığın tarafındaki açık yakın, ziynet süs ve görünür güzellikler gönül e (nefse) pek daha hoş gelmektedir ki, daha önceden de olduğu gibi afakî fırsatların içine hesapsız dalıp gider.
Devam ederken hayat, kişi irili ufaklı korku ve ümit arası olaylar, hadiseler, tereddütler, tehlikeler görür ve yaşar. Bunların hepside öncekilerin tıpkısının aynısı gibidir. “Ahde vefasızlık! ” Bir kolaycılık, bir alışkanlık, huy haline gelmiştir. Ne zaman aklı ve vicdanı onu sorguya çekip öz eleştiri yapmaya zorlasa, hep “belki.,” leri vardır. Beklide yüreğini vurup kurtuluşa erdiğini sandığı Tanrı, ona onun hissedip kabul ettiği gerçek değildir.., gibi kendince masum mazeretlerin ipine sarılarak, kendini asıl olan gerçekten hıyanet tarafına doğru çekmektedir. İrade torbasında vehim, vesvese, hak, hakikat, aklıselim ve realite gibi kararların hepsi mevcuttur ancak kişi hemen her seferinde adeta tombala çekmektedir.
..
Emine kapıyı açar açmaz ablasının boynuna atıldı hiçkıra hiçkıra ağladı ablası kuzum üzülme ben yanındayım emine ağlayarak bir bir anlattı bir anlam veremedi ablası Allah Allah nereye gider kuzum karakola gidelim emine kimse bilmesin diyosun başkayapcak bir şey yok gülüm minik esmacık olan biteni anlamaya çalışarak sürekli annesine sorular soruyordu.Kızının sorularına cevap verememek kahrediyordu emineyi kapı zili acı acı çaldı.emine korktu yüreğine bir sızı saplandı bir anda Allahım neolur kötü bir şey olmasın diye dua ederek kapıya yöneldi açamadı emine elini kapıya uzatamadı ablası hızla eminenin önüne geçti kapıyı açtı.Muhtar hasan çavuştu gelen akşam olmuştu emine çaresizce baktı muhtara sanki kötü bir haber duyacak gibi içine doğmuştu sanki sesi titreyerek sordu hayırdır hasan amca kötü birşeymi var hasan çavuş üzgün osman ne zaman evden çıktı emine kızım biranda korku sardı emineyi birşey söylememiştiki muhtara nerden biliyor ALLAHIM söyle hasan amca söyle ağlamaya başladı yok kötü bir şey var söyle ne olur hasan çavuş kızım dedi osman.
..
Anlam;
Yüklenmeden bazlanan aşktır çoğu zaman
Baz;
İçine oturan acı bir yüktür kalkmayan
Yük;
..
GEL BOYNUMA ATLA
Yine bana gel yine bana gel diyorsun
Seviyorum seni sevi-yorum senisevi-yorum
Korku-yorum korku-yorum korku-yorum diyorsun
Gel boynuma atla gel boynuma atla diyorum
..
kalabalık bir yoldu.. uzunca sürdük katarları denizin ortasına.. ay kızıl kordu elimiz..sürgün gibi bir çığlık yankılanıyordu....
korku elim denizi ürküterek sese doğruldu.....
Ey tanrım! ...
bu gökyüzünü koru..
Ey tanrım! ..
bu ekmeği koru..
..
Tarih onunla aktı uzandı sonsuzluğa
Damlaları berraktı, bereket taşıyordu
Kimse dayanamazdı ona ve susuzluğa
Özüyle mutabıktı özgürce yaşıyordu
Sen akmana devam et, sonsuza doğru Fırat
Herkese korku olan, sana konulmaz sırat
..
Asıl korku ölüm değil yorulma,
Sen önce dünyaya gelmeyi düşün.
Bir şey diyeceğim ama darılma,
Sen yaşamdan ibret almayı düşün.
..
Çok önemli güzel şeyler yaşarız,
Ne yaşadığımızın farkında değilizdir, ilk önce
Ağır adımlarla yürürüz üzerine
Anlamaya çalışırız
O yaşadığımız zamanın üzerindeki dikenleri farkederiz
Tek tek çekeriz ama hepsini aynı anda çekemeyiz
İşte o anda endişe,korku çevreler etrafımızı
..
Senden beklenilen buydu.Aşk anlayışının zevkten ibaret olduğunu bilemedim. Ela gözlerinde sipsiyah ihanet var artık. O gözler ela değil; günahlara bürünmüş bir cennet. Düşüncelerin bakire olmadıktan sonra,bedenin bakire olması neye yarar? ''Bir haftada'' insan bu derece nasıl kirlenebilir? Arkanda o kadar çok soru işareti bıraktın ki,her soru işaretinde benliğim kayboldu ardından düşüncelerimde ki masumluk.O*****luk duygusu nasıldır bilemem ama p*çliğe benzer bir şey sanırım.Benden sonra ki bir haftalık boşlukta duyduğun saygı için teşekkür ederim. İnsanlar saygıyı korku sanar sevgilim. Seç öylesine cesurmuşsun ki; paramparça ettin tabularımızı,sevgimizi ve en önemlisi hatıralarımızı...
..
Kaosun krallığı yüzyılları sarsan büyük savaşlar
Korku ve gözyaşı zafer ve kan
Mekanın tarihin hazin yıkılışı durmadan üstüste binişi
Geçmişten günümüze akan nehrin etten ve kandan köprüsü artık dur yeter!
..
Mübarek Recep ayını bitirdik, Şaban ayının da sonları yaklaşıyor, üç ayların sultanı Ramazan Ayına çok az kaldı. Daha ilk günden uhrevi bir hava yerleşiyor tüm memlekete ve İslam Alemine ya da en azından ben öyle gözlemliyorum, başkasına nasıl gelir bilemem... Şimdi beylik laflar ile size orucunuzu tutun, namazını kılın, zekatınızı verin diye nasihat etmeyeceğim, bunların bilincinde olan insanlar zaten yapıyor, yapmayanlarda umulur ki Allah'ın hidayet etmesi ile bir şekilde ibadetlerin bir ucundan tutarlar. ''Rahmetim gazabımı kat kat geçmiştir.'' diyen bir yüce yaratıcının Cenabı Allah'ın huzurundayız hepimiz...
Ne büyük mutluluk bizler için hem Müslüman hem de Türk olarak doğmuşuz. Bizlerden başka başka ülkelerde de sayısız Müslüman da Ramazanı karşılamaya hazırlanıyor. Savaşlar içinde olan, fakirlik ve açlık ile boğuşan bir dolu İslam Ülkesi var. Bizler burada rahat yataklarımızda uyurken, yatıp kalkarken o dindaşlarımız ağır bir imtihandan geçiyorlar, tabi aynı zamanda bizler de onlar ilgilenip ilgilenmemek konusunda imtihandan geçiyoruz. Allah yardım etsin bizlere de onlara da... Onlar sabırla, biz de yaptığımız ve yapacağımız iyilikler ile bu sınavları alnımızın akıyla verelim...
..
Yarın beni terkediyorsun. sensizliğin arifesini on yıl kadar uzun ve mübarek bir bayramın son günü gibimi yaşamam gerekiyor şimdi? dakika sayısı sürekli artan durağan bir saat ya da mapushaneye ayarlı bir zaman dilimi modunda yarın başlayacak acıya bugünden yoğunlaşarakmı hazırlanmalıyım? inatçı ve güçlü kudurgan her iki eşit zıt duygunun, kudurgan bir gayretle birbirini örseleyerek kendi biçimini almaya almaya zorladığı durumda, hassas ruhumu düşen görev nedir aynur? can kaynağından berrak bir durulukla fışkırarak, az önce ile biraz sonra algısı arasında akıp giden yaşam çayının en bulanık yerine doğru sürükleniyorum. kendi satır aralarımda kendime tanıdığım o elzem hak tanınmıyor bana, küçücük bir bekleme süresi vermiyor insana hayat. Gönlümde taze filiz sırasını bekleyen duygu tohumu çekirdekleri, seni hiç bilmeden bu ayrılık bataklığına sürüklenip çürüyecekler mi? Öyle ise sen, yüreğimin derinliklerinden kutlu duygunu yüklenmiş kabene gelen o zengin sürre alayı kervanlarının kaderini hiç hiç bilmeyecekmisin ? Bizden ortak yarınımızı alarak bildiğim sensizliği bana bırakıp hiç bilmediğim bensizliğe taşınırken, aşkının sözleşmeli işçisi yıllardır tam mesai çalışan duygularıma, ilişkimizin tek taraflı fes edilip artık işleyişinden kovulduklarını kim açıklayacak? Gözlerinin gönlüme çağırışı yaptığı o ilk seraba elverişli balkonu olan yaşanmışlıklarla örülü yaşanmaz anılar evi tazminatına hak kazandığımı kim açıklayacak ? Bana dönmeyeceğini bilerek yaşamaktansa ölmek dahamı dahamı iyidir aynur? Ya da sırf o balkon için yokluğunu solumaya değermiydi yoksa ? Hislerimin doğurduğu öz duyguları biyolojik olarak hissediyorum, lakin onları büyüterek bu boya sen getirmedin mi? şimdim sana bylesine muhtaçken beni bırakıp yarına mı gidiyorsun aynur? son yemeğim dünkü busen, yastığından aldiğim saçın elime verilmiş haşlanmış yumurta, ve sen giden ikinci annemmi olacaksın ? gçnlüm de o çocukl aynı kaderimi paylaşacak aynur ? ama sen o kadar acımasız sayılmazsın annem terkettiğinde ben küçüktüm daha, oysa sana dair duygularım kocaman oldular kendi başının çaresine bakabilirler öyle değilmi. Keşke bu o kadar kolay olsa aynur, hayat tabağında seni benzersiz bir nimet olarak tek güzel şey olarak önüme sunan yaşamın, her zerresini arsız ve aç bir his gurmesi iştahıyla öğüterek yarın sevgi açlığından ölecekmiş gibi yaşadım ben. Duygusal obezliğe şimdi ani bir sensizlik diyeti hisssel ölüm orucundan başka şey değil, olması imkansız olan ne olsa da gitmesen aynur. Güzel yazının bembeyaz kağıda, organik gülün kendi kokusuna, her tavrın sana, kuranın muhammede inancın allaha yakışması gibi yakışıktık birbirimize. Her güzel şeyi sana borçluyum bütün mutlulukların ilhamı sensin aynur. Yoksa ben ne bilirdim sevdiğinin bi çift eli sayesinde dünyayı avuçlarında tutabildiğini. Ne bilirdim görmek istediğin herşey bir insan gözü içine sığabiliyormuş. Nerden bilirdim bir insan balonunun gerçek bir sevgi ile üflendiğinde tüm evreni kaplayıp her bir yanını boşluk bırakmaksızın kaplayabileceğini. Eğer bizzat bana yaşatmamış olsan hangi söz hangi yazı bildirecekti banabu kutlu nefesin benim gönül ciğerimin içinde bulunabileceğini. Beni affetmeyeceğinin ürkiticü ihtimali düşüveriyor ağır bir şekilde üzerime, korkunçtan yüksek dehşetten alçak ara bir duyguyu sınıfsız bir ürperti ile karşılıyorum. Bunun tezahürü öyle şeyki aynur, bütün refleks mekanizmalarımı felç ediyor gardımla birlikte kalemim elim ayağımda düşü düşüveriyor sanki. Ama ne zamanki belki de gitmeyeceğinin ihtimali kalabalık olumsuzluklar içinden minicik başını uzatıyor, düşmüş gardımla birlikte parmaklarım da kendi yerlerinde canlanıyor o zaman. Öyle haylaz oluyorlarki sorma, hani tutki tutasın aynur. Yazıya dökülemeyen söylem, ve söylemi mümkün olamayan yazı ile dolu bir gönül arşivim var ya benim? İşte sanki oradan birşey bir, bir, işte birşeyi tasvir edecekmiş gibi oluyorki bu başarısız başarı bile edebiyatın ilahı gibi hissettiriyor insanı. Söylenmeye muhtaç o kadar kelime var ki dilimin hemen altında, kalemimden ırmaklar klavyeden ehirler akıtsam yinde yetersiz kalır satırlar. Dev gibi bir aşkı aynı büyüklükte coşkuyla ifadeye girişip sayfalarca çaba sonunda minicik söylemler üretmek, en büyük insan beceriksizliği bu olmalı aynur. Eğer ben, Sen demişsem, mümkün olan en üst düzeyde neyi tam kimi hangi duyguyu anlatıp vurgulamışım hangi boyutta bir önemi vurgulamışım içimde sana dair ne var bunu eksiğinden arındırıp ifade etmenin imkanı yok aynur. İnsan için dünyayı anlamak onu insansala indirgeyip küçük damgasını basmakmış, bizim evrenimizle karıncaların evreni bir değilmiş ya hani aynur ? o sebep gönül anlayışı ile sözün anlatımı daha baştan kusurlu kalıyor. Ne yazarsam yazayım duygu ve hislerimdeki mükemmeliyetin insan eli ile bir biçime sığdırılmak zorunda kalınılıyor. Oysa bu durum dünyayı fındık kabuğuna sığdırma beyhudeliğinden başka şey degil. Aşkın gönlümüzde oluşturduğu tezahürleri aşık olduğuna ulaştırabilmek karınca sırtına tonlarca amacı yükleyerek fizana tşımasını ummaya benziyor. Analamının güneşi anlatımın bulutları ile kapatılıyor aynur. Ama sende biliyorsunki senin her halinin kökleri benim varlığımın en derirnindeki toprağa geçmiştir. Bendeki herşeyin kendi öz vatanındadır özdür, ve böylesi iç içe işleyiş aşk kelimesi ile bile kimlik kazanmıyor aynur. Varlığımda hiçlik gibi görünen bir yere hızla yaklaştığım şu noktada dahi, yeni hissel imgelerini ve duygusal karakterlerini oluşturmaya devam edip bunları kara sevda beyaz aşk pembe sevgi biçimine dönüştürmeye devam eden ahmak bir gönüle sahibim aynur. Sana muhtaçlık süremi kısaltması için kime yalvarmalıyım. Ne kadar yazsam tüm satırlar en başa dönecek biliyorum, doldurduğum tüm ard satırlar daha önümdeki boş alan gibi hiç yazılmamış gibi duruyor. Anlatarak bağırp çağırarak can yakarak ulaşmak istenilen amaca susarak daha hızlı ulaşabilir belki de insan. Fakat acı cekmek çırpınma refleksi oluşturuyor insanda, insanın ayrılığa ve onun ayrılık acısına geliştirdiği korku türü ölüme oranla çok daha ürkütücü boyutta ortaya çıkıyor. Çünkü ölüm mutlak olan son, zihnimiz onu en arka odalarında kapalı tutsa da bir şekilde kabullenmiş olmalı kaygı olsada korku duymuyoruz bundan. Lakin ayrılık bizim için netice beklentili bir durum değil ve buna hazır duygusal ruhsal varlıksal anlamda kabülü zor. Belki ondandır şimdi en çaresiz insan zavallılığına düşmemiz. Doğanın fiziki imkanları sayesinde ete kemiğe bulanmışız yaşıyor canlıyız muhakkak, lakin yaşamın yaşamanın bütün hazzına güzelliklerine ancak senden ulaşabiliyor mutluluğa ancak üzerinden bağlanabiliyorum ben. Şimdi duygularından umut kesilip hislerimin gönlün tarafından fişi kesildikten sonra, ilahi kudret ünitesinde yaşatılarak nefes alıp verişim sağlanmış ne hazzı var aynur ? İşte bu yüzden seni benden ayırman mümkün değil, benim benden büyük parçamı sökebilirsin ancak. Ve byle bir koparılış elle tutulur şekilde yüreğimi fiziki şekilde avuçlayıp yerinden sökülüşü kadar canlı ve kanlı olmayacaktır elbet. Dayanabileceğim değil tamam bunu düşünmüyorsun, ama dayanabileceğin ölçü de acı çektir. Ben kendim istesem kendi tırnağımı söktürebilirmisin yanında bana ? hayır değilmi aynur çünkü kıyamazssın. O halde sırf kan göremeyeceksin diye parçalara bölmesenmi beni aynur ? Sayısız kusur sahibi insan olarak kusursuz bir aşığım ben, şu halde bile uzağından yaydığın duygupatik dalgaların kalbime vuruşunu tüm varlığımda hissedebiliyorum. Bu coşkunun sihiri altında dünyamı şu halde bile habersiz büyütüyor varlığını her kademede merkezileştiriyorsun aynur. Tüm bu hallerime rağmen her biri ayrı tezahürünü taşıyarak gönlümde uçuşan kelebeklerin ürkütüyorlar seni artık benden. Zira ben kalbinde sana doğduğum ilk günki gibi çırılçıplak bir aşık olarak utanmadan dimdik duramıyorum duygun karşısında artık. Senden bağımsız senden habersiz utanıyorum onlardan, ve bütün senli benli hislerime sarınıp sarmalanmak bile ayıbımı kapatmıyor. Zihnimdeki fikrin, ruhumdaki hayalin, gönlümdeki saflığından utanıyorum. Yaptığım herşeye hatadır denilemez, elimde olmayan sebepleri de duygu durumumla senkroniZe edip kendime mazeret programı çıkaracak değilim. zira hiçbir mazeret neticeyi etkilemez. Fakat senin bendeki ağırlığın dünyayı tartar, evet seni üzdüm aynur, aşk insana istemediği şeyler de yaptırabiliyor. Bilincini yitiriyor insan bazen, kendinden daha güçlü işleyen bir girdapa kaptırıyorsun kendini. Ahlaksızlıktan insanı ayıran mesafeyi bile koruyamıyorsun. aşkın gözü gerçekten kör, hem iyiye hem kötüye bilmeden gidiyorsun. Herşey için çok üzgünüm çok pişmanım, devletlerin soğuk yasaları duygudan yoksun kurşun gibi ağır maddelerden oluşmasına rağmen etkin pişmanlık hükmüne yer verip etkikisiz bir iyi hal uyguluyor cezadan. Sen sırf duygudan oluşan etten kemikten insan, gönlümün büyük haimi olarak bana bu hakkı tanımazmısın aynur ? Gönlünde kendince bir mantığı var ama aksak işliyor, doğruları biliyordum hep bildi ama uygulamada yanlışlarımla hareket ettim. beni mistik aşkın dergahına sokmuş yaşayan bir evliya varken ben şeytana uydum belki cehennemi hak ediyoum ama sensizliği değil aynur. Gidiş saatinin üzerime doğru yaklaşımının korusuna karşı son kalan cesaretimle sözlerimi kalışının önüne yetiştiremem biliyorum. Tüm yazdıklarımı silmekle en küçük satıra tutunabilmek arasındaki endişeli mektubumu bitirirken, yaşam da ölümün zıddı ama hiç onayımızı almadan bizi köpri yaparak birleşiyor biz neden ayrılıuoruz aynur. Dünyanın en büyük batığından yazıyorum sana bu sözleri,içimde yaşamın yaşamanın en büyük keşfi sen. Elbetteki hiçim aynur, hiçim de bunu en çokta kendimi seninle kıyasladığımda anlıyorum. Sana baktığım ana kadar gözlerim hiç işe yaramamamıştı sanki,sevgin benim olana kadar değerli hiçbir şeyin sahibi olmadım. Bir beşinci mevsimiz biz, baharın tomurcuğunu, yazın sıcağını ve kış soğuğunu aynı anda barındıran. Her günde yirmi beşinci saatimiz, altmış birinci dakikamız var, hayatın içinde fazladan bir yaşamımız var bizim gitmesenmi aynur... Bilmediğin yönlerim de olduğunun en kötülerini gördün öğrendin, fakat ben yine bildiğin kişiyim. O büyük aşkın sahibi küçük insan benim aynur...
..
Korku-yorum
İnsan, insandan korkar mı?
Ben korkuyorum!
Belki beni yemezler
İşkence de etmezler cismime belki
Ama kırarlar kalbimi
..
Kriz devri kapandı, o günler dünde kaldı
Yeni bir çağ açıldı, küffâra korku saldı…
17/04/’17
..
