Korku, Ölüm Ve Ağlamanın Ana Dili

Gece ölümden bir tüldür.
Korkularımdan korunduğum
Bir cibinliktir ışık.
Uyku ölüme davetkar bir fasıl dua.
Çığlıklarım kahkahaların altında boğuladursun.
Göçüklerin ardında kemikleşir bakışlarım.
Ölümün kıyılarına vardım filikamı.
Artık ne fırtınalar korkutabilir
Nede kabaran azgın dalgalar.
Korku korkuyu korkutmaz
Ölümün ölümü öldürmediği gibi.
Çağla yeşili gözlerimde intihar eder Leyla.
Çağla yeşili gözlerimde sallanır boşlukta ayakları.
Aşk, ihtiras bönleşir bu hal karşısında.
Yatağına sığmayan akarsular gibi taşar hayat.
Bir bebeğin çıkardığı ilk çığlık kadar heyecanlı
Okunan bir ölü salâsı kadar ürpertici.
Başlangıç ve menzil arası bir serüven niteliği taşır
Doğum, yaşam ve ölüm süreci.

Mezarlıklardaki pelit ağaçlarının asırlık köklerine bağladım
Korkunun çocuklarını, en sağlan palamarlarla.
Ve boynuma geçti sardunun ilmekli tarafı.
Korkudan kaçış ölüm
Ölümden kaçış korku.
Korku ve ölüm peşim sıra beni takipteler.
Ben ardı sıra kovalamaktayım ölümü ve korkuyu.
Gelişler ve gidişler
Doğumun ve ölümün duvarları arasında
Saklanmayı marifet bilen korkular.
İşte burada itiraf etmeliyim.
Çünkü korkuyorum ölümünden.
Çünkü ölümdür korkuyu doğurtan bende.
O halde ağlamam gerekir, becerebildiğim kadarıyla.
Ağlamam gerekir
Peki hangi dilde ağlamak fayda verir.
Ağlamanın ortak dili var mı? ..
Ağlamanın ana dili nedir.