Körfez Şiiri - Abdullah Yılmaz

Burnumda hiç eskimeyen bir aşk kokusu.
Uykumun derinliklerinde bağırıyor,
Çamura saplanmış gözlerinin rengi.
Geceler çok uzun buralarda.
Gündüzler ise utangaç bir sessizliğin içinde.
Kavurup atıyor susuzluğun masumiyetini.
Bir mülteci gözü var uzaklarda.
Umudunu yıkık dökük bir duvara yaslamış.
Neden renkler anlamsız?
Hangi renk kurban edilir gözlerin için?
Dağlar bulutların koynuna bir hançer gibi saplandığında,
Yine sen düştün aklıma.
Tutup kaldırasım gelir zamanı yerden.
Tacından utanmış bir kral korkaklığı yaşarken ben,
Körfezler hiç bu kadar soğuk olmamıştı.
Yanmak mı gerekir bir çöl ateşinde?
Hangi renk kurban edilir gözlerin için?
Burnumda hiç eskimeyen bir aşk kokusu.
Bir martının kanatlarında uçuyor kokun.
Senin körfezinden
Benim körfezime.