Kördüğüm Şiiri - Suskun Adam Suskun Cân

Geceye kördüğüm mü attın giderken,
Kırk kilit mi vurdun sabahların kapısına…
Güneşi mi mühürledin, gün doğmaz oldu mavi dünyama…

Gökyüzü sağır, yıldızlar sanki sensiz ağlıyor,
Rüzgârın uğultusu adını fısıldıyor
Her sokak başı sensiz, her köşe başı sessiz,
Ve ben, mavinin içinde kaybolmuş bir hayal gibi,
Senin yokluğunda soluğumu arıyorum.

Deniz bile tuzunu unuttu, dalgalar hüzünle kıyıya vuruyor,
Ay, senin bakışını bekler gibi, sessizce izliyor geceyi.
Ve ben, göğün karanlığında savrulurken,
Kördüğüm olmuş anılarla sarılıyorum kendime,
Bir umut kırıntısı arıyorum,
Ama mavi dünyam, sensiz, hâlâ kapalı bir sabah.

Rüzgârın yönünü değiştiriyor belki,
Ama ben hâlâ aynı sokaklarda seni arıyorum.
Gözlerim boşluğa takılı, ellerim sessizliğe uzanıyor,
Kalbim her attığında adını fısıldıyor,
Ve ben, unutulmuş bir şarkı gibi,
Kendi mavi dünyamda yankılanıyorum.

Her geceyi seninle doldurmak isterdim,
Ama yıldızlar bile kaçıyor gözlerimden,
Ve ben, maviye boyanmış yalnızlığımda
Sessizce seni bekliyorum…
Bekliyorum ki belki bir sabah,
Güneş seninle doğar ve mavi dünyam yeniden canlanır.

Ama geceler uzun,
Sessizlik her geçen an biraz daha ağır,
Ve ben kendime soruyorum:
Neden terk ettin beni bu maviyle baş başa?
Neden bütün ışıkları söndürdün kalbimde?

Kendi ellerimle sardığım yalnızlıkla boğuşuyorum,
Her an, her nefes sensizliğin ağırlığını taşıyor.
Kördüğüm olmuş anılar, kırık hayaller,
Ve ben, hâlâ mavi dünyamın içinde,
Sana ulaşamayan bir çığlık gibi çırpınıyorum…

Belki de gerçek olan sadece bu mavi:
Sensizliğin, kırgınlığın, içimde açan sessiz çığlığın rengi.
Ve ben, bütün umutlarıma rağmen,
Sensizliğe alışmaya çalışıyorum…
Ama mavi dünyam hâlâ kapalı bir sabah,
Ve ben hâlâ senin yokluğunda kaybolmuş bir hayalim.
@dsız..
10 Eylül Çarşamba
15:30