Kör Saatlerin Ülkesi Şiiri - Mahlassız Şair

Göğe yükselen kuleler var,
Taşları halkın aç karnından koparılmış.
Kapıları altınla süslü,
Ama eşiğinde yoksulların ayak izi silinmiş.

Gölgesinde susar meydanlar,
Söz, zincire vurulmuş kuş gibi titrer.
Bir imza, bin kalbin üstünde hançer;
Adalet, kara mürekkepte boğulur, erir gider.

Kuyular su değil, yalan taşır;
Kasalar, alın terinin çığlığıyla doludur.
Ve şatafatın aynasında parlayan yüzler,
Karanlıkta pas tutmuş vicdanı saklar durur.

Ama unutma:
Küllerinden doğar aydınlık,
En suskun gecenin bağrında büyür sabah.
Ve zalimin en gür kahkahası bile
Halkın adalet suskunluğundan daha kısa ömürlüdür.