Köprü Şiiri - Ahmet Hamdi Ünal

Bırak, kuşlar havalansın.
Adımların atarken altından
Paslı merdivenleri çıtırdasın
O zamanı geçmiş köprünün.

Geceye açılan bir pencerenin altında
Yıldızlara bakıyor,
Yıldızları görmüyorsun.
Kuşlar, içini çok daraltıyor,
bırak havalansın.

Orta yaşı iki torun kararı geçmiş
Kazağı naftalin, saçları limon kokan
Yaşını artık baştan sona değil,
Sondan başa sayan bir kadının yanında oturuyorsun.
Ve aynı paslı çıtırdamayı duyuyorsun.
Köprüyü hatırlayan az, yürüyen hiç kimse.

(Sahile varan bir patikada yürüyor şimdi,)
Dalgaların sesini değil, sessizliğini arıyorsun.
(Sahile varan bir patikada yürüyor o,)
Saçlarınla ayak izlerini örtmeye çalışıyorsun.
(Sahile varan bir pa-)
Yeter, diyorsun. Gelme, boğulacaksın.
Burada ben varım.
Kendi boyumu aşalı birkaç bahar oldu.

İlk önce sular çekilecek, sonra sen.
Önce gençler ölecek, sonra sen.
Ve daha yirmili yaşlarında,
Saçların kopkoyu, gözlerin depderinken,
Ne çok yaşamış, diyecekler sana.
Ne kadar çok yaşamış, hiç tatmadan,
Yaşamayı.

Bırak kuşları, havalansınlar.
Bilirsin, kuşlar havalanır düş kırıklıklarıyla.
Gideceğin paslı köprü.
Bir kıyıya vurur kaybettiklerin.
Sedefini okşar bir el.
Isınırsın.

Gideceğin paslı köprü,
Kendinden çok yakamaz canını.