Solmak Kararmak Şiiri - Ahmet Hamdi Ünal

Birileri kaybolmaya başlıyor,
kafamın içinde.
Netliğini yitirmeye başlıyor.
 
Birileri kokusunu silmeye çalışıyor,
burnumun direğinden.
Rujunun izini yağmurla akıtmaya çalışıyor.
 
Bir gök kararmaya başlıyor,
Kuşlarımın uçtuğu, kuşlarımın uçtuğu
Birileri bir kenarda, gözümün görmediği bir köşede kararıyor.
Birileri,
kaybolmaya başlıyor.
 
Gözlerimi dikiyorum gözlerinin silinmeye başladığı yere,
Ellerinin solmaya başladığı yere kendi renklerimi saçıyorum.
Sözcüklerin silindikçe kendi sözlerimle doluyor boşlukların.
Bunu istemiyorum,
bunu istemiyorum.
Senden kurtulmak istemiyorum.
Kendimi istemiyorum daha fazla, kendimden bir şeyler istemiyorum,
Kaybolduğun boşluklarıma.
Bende benden bir sürü var, kendimi istemiyorum,
Yalandan da olsa, sözcüklerine,
Soğuk da olsa, ellerine,
Gidecek de olsan gelişine ihtiyacım var.
Gözlerimi dikiyorum gözlerinin silinmeye başladığı yere,
Belki bakarsam gidemezsin diye.
Ama gidiyorsun.
 
Birileri kararmaya başlıyor,
Birileri kararmaya başlıyor.
 
Yoksa ben miyim şu arkadaki,
Elindeki fotoğrafın kayıp yarısındaki.
Anıların, yaşanmışların,
Unutulmuş soğuk deposundaki.
 
Birileri kararmaya başlıyor,
Birileri bir fotoğrafın kayıp bir yarısında,
kendini unutturmaya çabalıyor.
 
Yoksa,
ben miyim şu arkadaki?
Şu yırtılmış mektubun son satırındaki?
Gözünden akmaya tenezzül etmemiş yaşın sebebi.
Şu sahipsiz çığlıklarının en derinindeki?
Ben miyim şu arkadaki?
Şuradaki karartı,
buradakinden daha mı kara?
Ben miyim yoksa kararan?
Gözlerinin karasında saklanabilmek için,
gözyaşlarına.
Ve öpebilmek yanaklarından,
her akan damlası için yaşlarının,
bir yabancı için.
Birileri kararmaya başlıyor.
Birileri…