1950- ve hala yaşıyorum ne tesadüf değil mi?
Saat gecenin dördü,
Parktayım.
Yeşillikler arasında,
Yeşil ışık altında.
Az önce terk etti köpek yavrusu beni.
Gülümseyen kara gözleriyle,
Bir şeyler göstermek istedi
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta