Koparmayın Gelincikleri Şiiri - Alp Arslan

KOPARMAYIN GELİNCİKLERİ
Gülümsetir seni kan çiçekleri,
Her biri verilen candır, bilmeden…
Soğuğu keskindir, bilek acıtır
Yürekte beni, mahkum zincirleri

Bilmez burada kıyılan canları
Habersiz gezerler Ulucanlar’ı,
Utancından gelişemedi Mamak,
Fırtına’nın evladı asılınca demek…

Birdi yer gök inledi “Masum onlar”
Sustu sabiler, ağladı analar
Suçsuz oldukları belliydi ama
Sessiz kaldı siyasetçi abiler…

Gücünüz bunlara mı yetti anca?
Açmadan kurudu onlarca gonca
Bir olup da bir ses çıkarmayınca
Nasıl da kıydılar o kadar gence

Sislendi yüz, feri söndü gözlerin
Yüklendi hepsi söylenmemiş sözlerin
Bir yâriyle anasına üzüldü o an
Yılarca çalacağı gibi sazların

“Mahpushane kulesi görünür yokuştan
Memurlar Koğuşu sardı türküyü baştan
Ekmek kuru, döşek demir, duvarsa taştan
Hep mi idamlık çıkar altıncı koğuştan”

Adın batsın cellat kopsun kolların
Sesi kesildi Mamak, Ulucanların
Görünce idamı içi eridi
Karanlık avlunun taş duvarların

Öğrendi halkım Salâ verilince
Gece gizli, fidanlar derilince
Cenazelere namaza durdular
Çinko damlı solgun gecekondular

Karardı Mamak, dondu Ulucanlar
Söndü nefesler, gitti yiğit canlar
Hani can almaya karşıydı dinler
İnsanlıktan nasipsizler ne anlar

Yüreği kurusun, yıldızı sönsün
Adaletin değil, onun seçimi
İsteyince perde arkasındaki
Ölüme kırdı, kuklası kalemi

İsyan düzeneydi değil Allah’a…
Saf tuttu saf halkım durup yan yana
Sağa da selam verildi işte sola da,
Aha Gardaş ta bir şimdi Yoldaş ta…

ALP ARSLAN