Kopan Düğümler Şiiri - Orhan Özsoy

Çok günler geçti üzerinden
Çok sular aktı
Yüreğim eski neşesinden yoksun şimdi
Yıllar nasılda özlemle doldu öyle
hasret yollarına vurulduğunda gözlerim
Yüreğim Kördüğüm eyledi sevdaların en karasını
Zamaneden bir Temmuz
Ve aşk yüreğimi koparıp götürdü ellerinden
Nasıl söylesem bunu kendime
Ruhumun elinden kaçan eski bir şarkı şimdi
Söylenir sarmaşık bezeli
O eski
O unutulmuş
O terkedilmişliğin yüzeyinde
Boğulurken şiirler
Kahredici sesler çınlatır ruhumun boşluğunu
Kırılır son umudun tutamağı
Ne söylesem elden gider
Ne söylensem çaresizlik büyütür içimde
Ben ki yılları sararken İstanbul adımlarında
Kan ter içinde büyütürüm sevda çiçeklerini
Manolyalar solgun düşer belki
Elde değildir
güz yaprakları da kırgın düşer
ve sen
Yorgun biten kelimelerin heyulasında kalırsın öylece
Gözyaşları, Adını bir buse ile kondurur kopan düğümlere
Son kez gözlerin arkada kalır
Bir tren garı yalnızlığında
Tanıdık bir ses duymak istersin sadece
Bölünmüş uykularda aralanır perdelerin
Ölümü kucaklayan
Dağılmış, yıpranmış, yaşlanmış bir rindin gazellerinden
Okudum hayatı
Uykularını bölen felaketler
Perdelerini aralayan hasretler
Yüreğimi tutuşturan çerağın hasreti

Sen bilirsin
Aşk kalemin sözüne gelmez
Çiçeğin kokusunda
Çocuğun gülüşünde
Gülün yüreğindedir

Ne zaman aralasam kör bıçağın ucuna bakan hasreti
Anlamakta zorlanır çocukluk zamanları
Ne zaman adını koysam bir gonca güle
Yüreğimden toprağa bir bülbül kanatlanır…