Konuşsana İstanbul Şiiri - Özlem Çay

~~
telaşlı değil artık sessizlik.
ürpertici bir buza kesmeyle
gelmiyor artık dizlerimin dibine.
oyalı sus ilmeği geçirmiyor artık
usulca boynuma.
ki kesilirken usulca nefesim
kafiyelerin son harfinde,
intihari düşüşleri izlemişken..
a'nı kanıyla mühürlemiş gibi
tene karışmış sükûtla.
elem yükü var yine,
göğün düş tarlalarında..
bir zaman zılgıtıydı mutluluk,
bir zamanlardı
dar nefesler de çekilen..
nicedir, koca kenti terkeden...
ahenkli renklere hasret,
yeşerecek vuslat tarlalarına uzak..

çorak artık buralar,
öyle diyordu
yaşlı çınar ağacına yaslanırken
bir yaslı amca.
kuraklık önce toprakta boy vermiş
tanrı demiş,
sonra kalplere bulaşmış.
bundanmış
jilet üstünde gezen içimizin
z/kanlı ayak izleri;
tutuşan yar ağacı ilmekleri..
ölmek gibi kolaymış bölünmek..

aceleci değil ıssızlık..
yakındayken uzaklaşan ayakkabılar kapı önlerinde
bedensiz esvaplar asılı boş merdivenler de..
demir alışların kaderi
halatların bağlı olduğu yerde miydi?
düğümleri yıpranmış limandan medet ummazdı ki
ummana açılan gemiler,
yorgunluk ağını livarda
dünü / günü ardında bırakmadan,
sıyırıp teninden sus tuzlarını,
arınmadan..

isyan sürüleri boğaz da akın akın..
ardım pus,
önüm alabildiğine derya,
olabildiğince deniz yüküm.
ezberim de değil incinmek
bir mavi de balığın kalp atışı belki
bilmediğim,
sebepsiz beklediğim..
kâh lodos,
kâh boran
kâh kıran..
aklım da bir boşluk,
saklımda yoksul bir hüzn'ü bakış....⚘
.....özlem

aralık/on üç