Konuşan da benim Dinleyen de

Hep kaçtığım çocukluğumu
Şimdi özlüyorum
Yurdun buz gibi klorlu suyu yüzüme çarptığında
Bahar tazelikli çiçek kokularının içinde
Yalnızlığın ve anlaşılmamanın kokusu
Yüzüme yapışan klora karıştığında
Özlüyorum çocukluğumu

Çocuk sevincimi,mutsuzluğumu özlüyorum
Bir bedenin içine sığabilmeyi
Bir dize oturtulup
Bir göğse yatırılabilmeyi
Konuşmamı bekleyen her her harf için ağzıma bakan gözleri
Özlüyorum çocukluğumu

Zor geçse de mutlu olduğum zamanları
Ve en çok anlaşılmamak nedir bilmemeyi
Kendime anlatmak için resimdi yazıydı çırpınmadığım
İnsanların gözlerine bakıp
İki damla suya muhtaç dudaklarımı kapatıp
Yalnızca gözlerimle konuşmayı bilmediğim
O zamana dönmek istiyorum

Ürgüp'teki köşedeki harabeyi
Taşlı topraklı yolları
Dizlerim kanaya kanaya yürümek
Ve dudaklarımla şifalandırmak kalbimi

Anlaşılamadığım için kendime duyduğum öfkenin Başkalarının yerine çektiğim vicdan azabının olmadığı
O zamana dönmek istiyorum

Dilsiz bir çocuk gibiyim
Ne biri beni anlıyor
Ne derdimin meramı var.
Konuşan da benim, dinleyen de