Koltuk Şiiri - Ferahmiz Ceylan

Çobanı vezir eden,
Veziri rezil eden,
Haklıyı haksız eden,
Sen neymişsin be koltuk.

Entrikayı hileyi,
Ağa eder köleyi
Kaptırmamak dileği
Şeytan mısın be koltuk.

Ara sıra sallanır,
Sarıldıkça ballanır
Konuştukça dillenir,
Bülbül müsün be koltuk.

Ne ana der ne bacı,
Her şeyin baş tacı,
Kraldan çok kralcı
Dayımısın be koltuk.

Tarafçılık hep sende,
Haksızlık ensende,
İçin ağlar gülsende,
Cambaz mısın be koltuk.

Ne eş tanır, ne dostu,
Kaptırmamaktır postu,
İçine zehir kustu,
Akrep misin be koltuk.

Oturana güç verir,
Hep tepeden görür,
Ayakçıyı iyi bilir,
Ajan mısın be koltuk.

Kula kulluk eden sen,
Ağır bassa kalkan sen,
Her şeyde maşa sen,
Yanardöner be koltuk,

Sarılacak dal arar,
Sağılacak bal arar,
Kullanacak kul arar,
Ağa mısın be koltuk.

Adım atar aklı onda,
Kürkü bırak gözü donda,
Nutuk atar sağda solda,
Tellal mısın be koltuk.

Bol keseden atarsın,
Çırpındıkça batarsın,
Dostu bile satarsın,
Çok kalleşsin be koltuk

Amma sevdalın varmış,
Şu dünya sana darmış,
Nice bey paşa görmüş,
Sonun gelir be koltuk.

Suikastlar kavgalar,
Hep yıkılan saraylar,
Dağılıyor yuvalar,
Mafya mısın be koltuk.

Anarşiyi terörü,
Törpülersin ömürü,
Süt görür kömürü,
Miyopmuşsun be koltuk.

CEYLANİ’! ye şöyle bir bak,
Gözden kaçar mı ahmak,
Yersen kafaya tokmak,
Hasmını gör be koltuk.

20.08.2010 saat:16,39