Koğuş dolusu yalnızlık ve portakal kokusu

nice sevgiler geçti hayatımızın orta yerinden.
bir eksilip bir çoğaldık.
peşin hükümler verdik duygularımıza
umut ettik sevgiyi umutsuzca.
umudun kolu kanadı kırık.
aranıp durduk inatla,
bulan anlatamadı, anlayan bulanmadı
umut tükendikçe besledik tutkuyu.
bir azalıp bin çoğaldık.
uykusuz gecelere gömdük ayıbı.
güneşle tazeledik acıyı.
ayrılığı hazan eyledik.

kimlik değiştiriyor şimdi zaman.
sonbahar ve bu gönüllü esarette.
sensizliği soluyorum çoğalıyorsun
portakal kokusu karışıyor nefesimize.
her solukta koğuş sen kokuyorsun.
Bedenim esir şimdi
dört duvar,tavanda çatlaklar
birde demir ranzanın soğuk yüzü
yalnızlığım koğuş olmuş.
her gece ölesim geliyor aklıma
korkuyorum.
Büyüdükçe büyüyor çatlakların
sensizliği susturamıyorum.
Tenimi kuştan bu kadife esaret
Bir birine karışıyor her şey
Düşüncelerim sensizliğe yürüyor ıslanıyorum
demir ranzada o zamansız nöbetler
tavan da sulietin gülümsüyorum.
gidecek yerim yok şimdi.
dört duvar demir ranza
birde koğuş dolusu yalnızlık