Kodlanan Hüzünler Şiiri - Mehmet Söğüt

Özlemin okyanusunu yarmaya asanın gücü yetmez
kudurdu malike, insanın insana üflediği sureler
geldiğim ve gittiğim, kaldığım yer gözlerim, sanrı
gözlerim hüzün çeşmesi, gözlerim...
bu bir rüya
bu bir rüya
realite: yalnızım(oradan uzak)

Sihirli billur köşk(mü) dür o kadim şehir
yaklaştıkça uzaklaşan, vardım dokunayım derken
yiten, biten

Çağdaş Enkido'yum güzelim vefa doladım yüreğime
söyle ne olur unutulur mu Laç deresi, Dicle, Fırat,
nazlı bir kız
gibi göz kırpan o şehir ve Geliya Zilan
unutulur mu sevinçler ve kodlanan hüzünler?
Kars kalesi, dengbejler söylencesi
eyvah yanıyor coğrafyam.