Koçpınar Köyü/Aksaray Şiiri - İzzet Yaylacı

İlk Göreve Başladığım Güzel Diyar

Bir gün Aksaray’dan çıkarsan yola,
Aksar’da, Yuva’da verirsen mola
Kargın’a varmadan dönünce sola
Yolların bittiği yerdir Koçpınar.

Yeşille dolarsa birden her yanın,
Acı su içmeyi isterse canın
Buz gibi suyuna soğuk ayranın
Kendini attığı yerdir Koçpınar.

Evlerde dokunur her çeşit halı
Fakat para etmez köylünü malı
Baharı bekleyen güle sevdalı
Bülbülün öttüğü yerdir Koçpınar.

Yıllardır paslandı kolu sabanın
Her bayram yollarda gözü babanın
Serin su başında Aliş çobanın
Koyunlar güttüğü yerdir Koçpınar.

Kör duman bürümüş bak Hasan Dağı
Bükülmüş köylünün yine dudağı
Murtaza emminin kara toprağı
Yunusça öptüğü yerdir Koçpınar.

Eylülde bal akar mor üzümlerin,
Her günü bir ömür geçen günlerin
Temiz havasıyla pembe güllerin
Cana can kattığı yerdir Koçpınar.

Yaşlısı, genciyle, kızla kızanla
Tarlada, bahçede çalışır canla
Mihriban gelinin oğlu Hasan’la
Gurbete gittiği yerdir Koçpınar.

Git başka yerde tut gönül yasını
Baharda düşleme kış ortasını.
Köylünün diktiği al elmasını
Ucuza sattığı yerdir Koçpınar.

YAYLACI diyor ki verin el ele
Beraber erelim bizler güzele
Devletin yürekten vatandaş ile
El ele tuttuğu yerdir Koçpınar.
03.05.95 Aksaray–Koçpınar Köyü.