Kıyıdaki Martı İle Derin Bir Sohbet

Boyuna maviye doğru yüzüyor sesimdeki kış
O yüzden bağlayarak kaçıyorum sandalları üşümüş ağaçlara
Tenekeden barakalarda, bakır sıçıyor üşengeç martılar
'Üşüyorum ulan' diyor. Üşüyorum
ben ki yoksulluktan bir kanadımı
diğer kanadıma yamayarak uçuyorum

Ortalama bir ömür devirdiğime bakmayın
Tarih yazmaz benim mutluluktan ağladığımı
Gerçekçi adamım olum ben
Görmemiştir hiç kimse beni
Üç kuruşluk saadet için
Gidip telli babaya çaput bağladığımı

Sesimizde rüzgar sesimizde kış
evvel zaman gecelerinde anlatılır masallarımız
inanmayın demiyorum. İnanın
elbet inanmaktaki gayret vurur bizi alnımızdaki yaradan
Ve Yaradan için sıradan bir murad etmenin sonucudur var olmamız

Buna da inanın ey kıyı çocukları
ahali-i vapur insanları
hiç bir balıkçıdan daha istidatlı değildir hiç bir
soydaşımız
ve bu yüzden ölüyoruz
ve bu yüzden sesimizdeki kıştan
gökte yarılıyor yerde
ve hüzünle sarılıyor son et parçamız, iskelete

Ey kıyı çocukları, ahali-i vapur insanları
bilin ki deniz bizim cenaze evimiz
afiyet olsun herkese
helvamızı yiyiniz...