İnsan; gençliğinde, dağlarla güreşir, fütursuz denizler aşar...
Kaderiyle yarışır, düşünmez, burnunun dikine doğru koşar...
Karanlıkta, aydınlıkta, nerde olursa olsun; ümitle yaşar...
Gün geçtikçe, bakar ki; mevcudundan birşeyler hep eksilmektedir;
Zamandır, o en büyük pehlivan ki; her varlık ona yenik düşer...
Rüzgara karşı,işeyenler, her daim kendi üzerine işer...
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta