Köygerçeği / Bölüm 2: Çeşme Başı Sessizliği
Çeşme başıydı günün nabzı. Gündüzleri kadınların sessizce su doldurduğu, akşamları gençlerin utangaç bakışlarla buluştuğu yer. Bak, su sesi bile konuşmazdı burada — sadece akar, sır taşırdı.
Geysilikte rüzgâr bile nazlı eserdi. Her esinti, birinin saçından kopmuş bir tutam özlemi taşırdı. Kuşlar bile fazla ötmezdi; çünkü doğa, burada konuşmayı değil dinlemeyi öğretirdi.
Değirmen durgundu ama içinden geçen her un tanesi, yılların bekleyişi gibiydi. Ve harman başı… işte orası hayatın döndüğü yerdi. Aşk orada atılır, keder orada savrulurdu. Toprak hem beslerdi hem de örterdi duyulmayan çığlıkları.
Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, içinde mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
Böylece bir lâhza kaldığım zaman,
Geceyi koynuma aldığım zaman,
Devamını Oku
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, içinde mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
Böylece bir lâhza kaldığım zaman,
Geceyi koynuma aldığım zaman,




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta