Kitapların Arasında Şiiri - Nuh Üstün

Aylar var ki ben
Yaşıyorum,
Kitapların ve duvarların arasında...
Sabah on akşam on sırasında
Yalnızım hep bu çalışma esnasında
Sonra sen çıkıp geliyorsun
Kaf dağının ardından
Kitapların ve duvarların arasına
O gün bitecek sanıyorum yalnızlığım
Hangi lambadan çıkan cinin
Gücü yetti seni buraya getirmeye
Diye sorarken, işi gücü bırakıp
Gözlerini seyre dalıyorum,
Aslında biliyorum
Güzelliğine methiyeler dizilir de
Bir kere başlasam ömrümce bitmez
Kaşın gözün iyi kötü çizilir de
Gülüşüne destanlar yetmez
Sen öyle otur karşımda
Sadece sana bakayım
Tek kelime etmen gerekmez
Sen dur öylece, ben
Gülüşüne kitaplar yazayım,
Söyle hangi dalga sürükledi seni
Benim ıssız adama
Hangi duanın kabulüdür bu
Ya hangi iyiliğin karşılığısın sen

Soramadım bile adın neydi sahi
Bir adı olur her güzelin,
Söyle hangi kısacık kelimeye
Hapsettiler güzelliğini
Kaç harfi yeterli gördüler
Anlatmaya gözlerini
Ya kaç kelime yeter ifadeye
Sen öyle başını eğince
İçimi yarıp giden nehirleri
Etrafa bakıyorum kafamı kaldırıp
Duvarlar, insanlar ve kitaplar
Raflar dolusu kitaplar
Odalar dolusu insanlar
Kitaplara bedel kelimeler
Ve ben bu kadar kitabın arasında
İki kelimeyi yan yana getirip
Sana söyleyecek
Tek bir cümle kuramıyorum
Çaresizce bakıyorum sana
Çalışmaya devam edeyim diyorum
İmkânsız o da olmuyor
Aklım sende başka bir şey almıyor
Bir şey yapmalıyım diyorum
Bir şey yapmalı, ama ne
Ben öyle beklerken çaresizce
Birden hareketleniyorsun nedensizce
Kitaplarını topluyorsun sessizce
Benim elim ayağım titriyor

Sen teker teker çantana koyarken kalemleri
Benim alnımda ecel terleri
Sen kalkıp gidiyorsun
Benim içim gidiyor
Sadece üşüyorum ardından
Senden sonra daralıyorum
Kitapların ve duvarların arasında
Montumu giyiyorum
Çıkıyorum bahçeye
Bir cigara yakıyorum
Bir de çay buluyorum yanına
Bir nefes cigaradan alıyorum
Bir yudum çaydan
Sen adım adım kaybolurken ufukta
Nefes nefes, yudum yudum
Çay da bitiyor cigara da
Yine yalnız kalıyorum
Kitapların ve duvarların odasında
Hiçbiri senin kadar güzel gülmeyen
İnsanların arasında
Geri dönüyorum
Bıraktığın boşluğa dalıyorum
Bir rüyaydı diyorum hepsi
Ve gülüşün kaplıyor ufkumu
İnsan olan bu kadar güzel güler mi?
Diye soruyorum kendi kendime
Sahi insan olan bu kadar güzel güler mi?