Kısırlaşan Döngü Şiiri - Okan Çil

Gözlerimi kapatıp,
ruhumun kapısını zorluyorum.
Dahası zorlamaya, zorluyorum kendimi...

Hayat,
Bayat(lamış) bir iç çekişmelerinden iberettir
çoğu zaman.

Gezdiriyorum düşüncelerimi bazen,
uçsuz uçurumların gölgesinde.
Yükselme dürdüsüyle dolup taşıyor her yanım.
Aşağılara doğru yükselme,
yükseldikçe derinlerle bütünleşme...

Hani gözaltında
işkence görüyormuşcasına baskı altında,
yorgun da olsam,
'Dayanmalıyım! ' diye inletiyor her yanı
her bir uzvum,
sorgulamaya başladığımda benliğimi...

Kim şuçlu, kim suçsuz?
kim dost, kim düşman?
hangisi doğru, yanlış hangisi? ...
Beynimi zorlayan sorularlarla beraber
sürükleniyorum
bilmediğim yerlere.

Yine de kurtulma çabası içindeyim,
yuvarlanırken boşluklara.
Suya düşmüş,
Ya da koca bir hortuma yakalanmış,
üzerine nice notlar iliştirilen
kağıt parçacıkları gibiyim.
Bu güçlüklere karşı koyamasam da
üzerimdeki yazıların değeri
karşı koymaya zorluyor beni.

'Acı çekmemeliyim.
Sadece özgür olmak istedim...' diye
bağıran Sartre'ın çığlaklarıyla
bütünleşiyor çığlıklarım.
'Sadece özgür olmak istedim.'
diye haykırıyorum ben de
tüm tabuların suratına.

Adeta bir yankılanma gibi
göründü gözlerime bu paslaşma.
Bomboşluklaki sessiliğin
kulakları tırmalaması ya da...

Açıyorum gözlerimi ara ara
O küçük yarıklardan çağlayan damlalar
bırakıyorum son sözü
her şeyden sonra.
Boğuyorlar ağzımdan çıkmaya çalışan
tüm sözcükleri çünkü.
Yaşlı bir bedevinin
çölde rastladığı bir sahraya
iştahla atılmasının ardından
yaşadığı trajedi gibi.

Yalnız koca bir 'off! ' çıkıyor
dudaklarımı araladığımda,
sigara dumanıyla kol kola.
Zaten tüm iç-dış savaşı günlerinde
iyi yoldaş olmamışlar mıdır?

Elle tutulur bir şeylerle dönemedim yine
iç gezintilerimin ardından.
Bu bir kısırdöngü!
Döne döne durur
dura dura döner...
Taa ki bedenimde
kurtçuklar oluşana dek.
başlar, hiç bitmemiş olanlar....