Kısık Ateşte Mahalle Taşkını

Anlamı yitirmiş bir adamım
Sokak lambasına saygıyla eğiliyorum
Vakit gece yarısı
Lapa lapa kar yağıyor
Lambanın önüne düşen kar taneleri ışıldıyor
Sahnedeymiş gibi şımarıyorlar
Kızıyorum kar tanelerine
Birkaç yudum kalmış
İkinci şişeyi yanıma almalıydım
Diğer elimde bir yük daha olacaktı
Bütün insanlığın amacı bu denklemde saklı
Üzülüyorum insanlar için
Söyledim ya
Anlamı yitirmiş bir adamım
Dünya nedensiz dönüyor olmalı
İnsanlar doğar ve unutulur
En başına dönemem
Ortasından başlayamam
Düşmanım anlamak oldu
Anlamaya değer şeyleri tükettim
Ellerim ve ayaklarım birer dişli
Birkaç işim kaldı
Bitirip kalkacağım
Akşamüstü aynı karın altında
Soğuk simitler satıyordu, dizleri yırtık çocuk
Gocuksuz sırtı kafenin buhulanmış camına yaslanmıştı
Bir simitle doyacak karnı için günde elli simit satması gerek
Saçları lapa lapa kardan beyaz
Eldivenleri dünden yırtık
Bu haliyle bile korkutuyordu kürklü abilerini
Savaşlar ve ölümler için kahrolmak isterdim
Naklen ve cansız izliyorum atılan bombaları
Boş pankartla meydanlarda dolanıyorum
Sık sık “Yabancı” romanı aklıma geliyor
Bir de Zeki Demirkubuz filmi
Bay farketmez
Kadınlar için ağlayan adam ne zaman vazgeçti?
Kopmayan bir dal kaldı mı?
Sonunda yazmanın da anlamsızlığına vardım
Kelimeleri sevgili gibi koynuma sokardım
Öğle vakti kar başlamamışken
Çağın şehir hastalığı sarmış mahalleyi “Uğraşsızlık”
Parkı dolduran yaşlılar stabil dedikodu tedavisinde
Kısık ateşte uzaklaştım yanlarından
Kısık ateşte yoldan ve binalardan uzaklaştım
Tencereden taşıp ocağın alevinde yanan süt damlası gibi
Yarışlarda sonuncu olmak incitmez beni
Bütün tartışmaların haksızı oluyum
Kendimle olmayacak şeyleri tartıştım
Karnım acıkmasa çalışmazdım
Simit satan çocukların karnı acıksın istemezdim
Müziksiz bile yaparım desem inanır mısınız?
Bir boşlukta sürüklendiğimizin farkındayım