Kısa Şiiri - Kemal Okumuş

Hayat dediğini ne kadar uzun sanırsın ki?
O sağlam zannettiğin yol, pamuktan bir iplik.
Ömrünün neresinde olduğunu nereden bileceksin ki?
Kefeni giydiriyorlar bir kıza beklerken gelinlik.
“Neyim var? ” diye isyanın zirvesinde duran asi gençlik.
Neyiniz yok ki? Nefes alıyorken, yürüyebiliyorken dimdik!
Lokma geçmeyen boğazlar, duymayan kulaklar, görmeyen gözler…
Şükrediyorlar bir bilseniz daha neleri yok onların neler…
Gözün bir kez kapatıp tekrar açtığında aydınlık dünyaya,
Kıymet bilirsen döner karanlık viraneler altından saraya.
Niceleri ne çığırtkanlıklar yaptı ne sedalar bıraktı semaya.
Ama gidişler sessiz, fırsatın olmuyor bir kuru elvedaya.
Ucuz şüpheler ve nankör tahamülsüzlüklerle kaybediyoruz.
Oturup beklerken bile boş bir durakta hızlıca kayıp gidiyoruz.
Siz nöbetini devralırken riyakar dünyanın yalan nimetlerinin,
Biz tadına doyamadık bir tek adamca dost sohbetlerinin.
Eğlenmekle olmuyor sadece, dikilip de her gönül pınarında.
Sevmek, sevilmek, vefa kalıyor bir tek yanında toprağın altında.
Hırpalan, çabala, didin, kahrol ya da kahret neye ne kadar fayda?
Kana kana, doluca, şükrederek yaşa hayatı ölüm yakın sana da…