Kış Bahara Varmadan Şiiri - Bülent Baysal

KIŞ BAHARA VARMADAN

Bilemedim! Bir ninniymiş ana türküsü kasım
Beyhude yoruldum, iliğe kadar inmiş sızım
Yağan yağmurla bir günde nasılda bitti yazım
Acep açar mı çiçek, kış bahara varmadan

Dalga gelirken yıkmaz, giderken yıkılırım
Her yıkılışta, kendime kahreder sıkılırım
Yürek suskun, dil suskun, sesizliğe takılırım
Elbet biter zemheri, kış bahara varmadan

Kurudu dünya, kuş uçmaz, kervan geçmez
Akıp geçen zaman, zamana değer biçmez
Beyhude bir ömür, derdi derdinden seçmez
Sabret! Tükenir dert, kış bahara varmadan

İsterdim! Talihsiz ömrü en baştan silmek
Reva mı bir çift sözünle kahrolup ölmek
Devran bu devran, yıkılıp virana dönmek
Geçer mi zemheri, kış bahara varmadan

Kimseye değil, kendime meylim sitemim
Sıraya dizilmiş bir bir yitip gidenim
Zararım kendime, yoruldum, güle dikenim
Dursun artık zaman, kış bahara varmadan

Bülent Baysal