Kirli Beyaz Şiiri - Yusuf Kenan Çetinkaya

Kirli beyaz açar papatyalar.
Caddeler,
iki başlı ejderha,
alev alev
püskürürken üzerine öfke,
düşleri
yastık altında mı bırakmalı
çıkarken dışarı bu şehirde.

Medenileşmek uğruna mı
Bu homurtulu yabanilik,
Yüz yılları biz
Bunun için mi devirdik.

Şikayet değil,
Yaşayabilme arzusu,
bir ucundan tutmalı
şu koca hayatı,
evvel zaman beyaz açan
papatyalar aşkına,
öyle taşımalı.
Yalnızlık,
ölümcül zehrini
Ağır ağır zerk eder,
Sancı
önce yüreğe düşer,
sonra garip can
kendine küser.

Sabahları erken,
Çakır dereler düşlemekten
Vazgeçer mi insan,
Vazgeçer mi aşktan.
İki yanına
İki kuru dal gibi düşen kolları,
ne yeşertir sarılmadan.

Ellerimden düşürür
kirletirim belki bende,
belki yaşayamaz
şuramdaki kara ile,
binip gider bir tirenle,
kalırım mendilim gözümde,
o beni bilir,
beklerim,
beklerim bıraktığı yerde.