Kırk Derece (Hacmen) Şiiri - Can İnce

“Gelsene! ”
Bağırıyorum kurnaz gözlü hurdacıya:

“Hayatta gelmem beyabi!
Elindeki rakı bardağının pasının
Renginden tanırım senin gibileri.
Tedirginlik ve kendine bile riyadan
Başka şey yoktur sende.
Sendeki hurdalar
ancak sevenlerine tereke! ”

“İşte”, diyorum,
“Daha az acı için daha çok çalışıyoruz, bak! ”

Gülüyor.
Yüzünde: küçük mücennep bir çakal
Yüzünde: onikiden vurmuş bir ok
Yüzünde: balık görmüş bir martı

“Beyabi kafan karışmasın;
Hiç adresi kent çöplüğü olan
açık büfe bir yemek daveti aldın mı?
Açken, çürük domates girdi mi düşüne?

Ben de aşık oldum.
İnanmazsan: İşte ispirto şişem!
Çöpte eski kitap,
Bende boş vakit çoktur.
İnanmazsan: İşte gözlerim!

Aşk alkolün derecesiyle ölçülür.
Ben ispirtoyu sek çekerken,
Senin gibiler, işine gelse,
Biraya bile su çöktürür.

Beni bir köpekler sever,
bir de rahmetli anacığım.
Ben doksaniki dereceyim beyabi!

Seni sevenler,
alkolünün sertliğini bölüşenler de olmuş.
Giderken sana nasihat: Sen de sev.
Sev ki; portakal liköründen şaşmayasın.
Etiketi bile güzel:
Kırk derece-hacmen! ”