Kırılma Ânı Şiiri - Özlem Çay

bir şeylerden kaçmaya çalıştıkça
derinlere düştük..
soluk soluğa kaldıkça
içimizde anlatamayacağımız
yeminli
cümleler giz'ledik...
hepimiz birbirimizin bildiğini biliyorduk...
kaçamadık..
kendimizi;
çokça da onları duymak için
sus'tuk..

öyle bir kırılma anı,
öylece doğudan kırılıp
insanlığın orta yerine uzanan..
keskin toz kokusu,
eğreti betonlardan acının tuz kokusu..
göz yaşımızı astık göğe
yağdık,
söndük,
yandık,
kül olduk,
göçük altında üşüdük,
çığ olduk, donduk,
eleme keder yükledik..
asırlık kadim şehirler
ellerimiz de can verdi.
söndü ışık saçan sokakları bir bir..
bir gece ansızın giydiler
geceden siyah kefenleri,
sustu kentler gibi tüm insanlık.
vicdanları ve soylu günahları konuşuyor artık
usul, sessiz.
kan kırmızısından utandı
çekildi bedenimden,
kanı bozuk insanlar
çekilmedi düşlerimden...
yarayı biz
sizi toprak,
acıyı biz
sizi tanrı unutmasın.
bir tarih
bir de kağıt unutmasın,
kalemin kanla yazdığını..öz/
şubat/altı/iki bin yirmi üç