Kırıldığım Yerden Yükselen

Bir camdı belki kalbim, kırıldı sessizce
Parçaları toplarken ellerim kanadı.
"Üzülme," dedi zaman, "yenisi takılır."
Ama ben, kırık kenarları bile
Kendime zırh yaptım.

Değiştim:
Rüzgârın önünde eğilen ağaç değil,
Kök salmış bir çınar oldum.
Yağmurlar söndüremedi içimdeki koru,
Bilmediler, ateşi besleyen
Kendi odunumdu.

"Artık umursamıyorum," dedim,
Gökyüzüne bakıp bulutları sayarken.
"Taş kadar sertsin," diyenler oldu.
Oysa ben, taşın altında
Filizlenen bir tohumu sakladım
Çatlatmak için betonları…

Sonra bir gün, "Sen ne olmuşsun böyle?"
Diye sordular şaşkınlıkla.
Gülümsedim: "Kırıldım," dedim,
"Ama kırıldığım yerden
Yapıştırmak yerine,
Yeni bir ben diktim!"

Şimdi biliyorum:
En derin yarıklar ışığın girdiği yerlerdir.
Ve ben,
Karanlığımı yırtıp kendi güneşimi yarattım
'Sert' dedikleri aslında
Kendimi koruduğum
Çelikten bir sevgi…