Kırıldığım Yerden Şiiri - Enes Tekin

Bir fotoğraf saklardım,
avucumun çizgilerine sinmiş çocukluğumuzdan.
Zaman, o masum gülüşe dokunamaz sanırdım,
meğer en çok zamana yeniliyormuş insan.

Sen yalanları biriktirirken içimde,
ben gerçeklerimi taşıdım cebimde.
Kırılmayan tek şey sandığım anılar bile
bir çerçevenin içinde üstü çizilmiş meğer.

Bir gün, bir fotoğraf düştü önüme,
gözlerin vardı… ama benim yanımda olmayan
O an anladım, en çok susuşun yakıyormuş
en çok da hiç bilmediğim günahların.

Ben şimdi acımı katlayıp cebime koydum,
Ne çocukluğu kalır insanın ihanetin gölgesinde,
ne de aynı kalır kalbi…
ama yine de yoluna devam eder,
Bir odanın dıuvarlarında çizilmiş meğer.