Bir gün…
sadece bir gün
çok bildik bir kelime
beni sonsuza kadar susturdu.
"Abartıyorsun."
dediler.
Oysa ben sadece
canımın acıdığını söylemiştim.
İşte o an,
içimde bir ses kesildi.
Ve bir sessizlik büyümeye başladı
çığlık çığlığa.
Gözlerimin içinden geçenleri
kimse okumadı.
Yüzümdeki gülümseme
herkesin işine geldi.
O günden sonra
konuşmayı içime çevirdim.
İnsanlar duymayı bırakınca
ben de anlatmayı unuttum.
Şimdi ne zaman “İyiyim” desem
bir mezar taşı gibi duruyor içimde.
Sessiz, ağır
ve kimsenin dokunmadığı kadar yalnız.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 31.7.2025 15:31:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!