Kırılan Zaman Şiiri - Poyraz Özbey

Zamanı tutan eller paslanmış,
Bir saat, kendi gövdesine düşüyor.
Günler, eski bir ip gibi çözülüyor,
Kim bağlayacak yarını düne?

Gökyüzü çatlamış bir seramik,
Bulutlar arasından sızıyor gece.
Şehir, yorgun bir omuz gibi çöküyor,
Kaldırımlarda unutulmuş ayak izleriyle.

Bir çocuk, avcunda saklıyor rüzgârı,
Üflese, savrulacak bütün sesler.
Ama susuyor, çünkü biliyor ki
Bazı kelimeler düşerken kırılır.