Kırık vazo Şiiri - Mehmet Necip Özmen

nadide bir eser
inceden inceye bir iş
altın sırma
mavisi göğün
gölün
gecenin ve denizin

en güzel yerindeydi malikanenin
mutluydu vazo
cevizden işlemeli konsolunda
bir kedi
duman rengi
temizlikçi kadın
tahta merdiven
vazo
paramparça
her parçası bir yanda
anlamamıştı ne olduğunu
canı yanmıştı
bir anda

patlak gözler korkulu
servet yerlere saçılı
yolculuk kısa sürdü
antikacıda
onarıcı ustadaydı
şimdi o
kırık bir vazo
bedeniydi
kalbi değildi kırılan

en güzel yerindeydi malikanenin
mutluydu vazo
cevizden işlemeli konsolunda
yıllar geçip gitti
uzundan da uzun
çocukları oldu evin
onlarında çocukları
hatta
çocuklarının çocukları
her cinsi akrabanın
gelini
damadı
beslemeleri
günlerden bir gün
onlar da göçüp gittiler
sevinçleri
acıları
ezaları
sevgileri ve
aşkları da
onlarla gittiler
her şey bitti
bittiler

en güzel yerindeydi malikanenin
mutluydu vazo
cevizden işlemeli konsolunda
toz toplanmıştı etrafına
aksırmadı
tıksırmadı hiç
bir el uzandı
ihtirasla
titriyordu eli antikacının
yapıştı bedenine
vardılar
bağrış çığrış
ışıklarla bezeli bir yere
cam fanustan
nal seslerinden
motorluya
altın sesinden
para sesine
tokmak sesi ve
sonra
yeni evine
etine dolgun süt beyaz
güzel ve şuh bir kadın
iri kıyımdı adamı kadının
ölmeyecekmişçesine varıyorlardı
kırık vazolarıyla
tadına yaşamın

en güzel yerindeydi malikanenin
mutluydu vazo
cevizden işlemeli yeni konsolunda

19.07.2007/Denizli