Kırık Saatler Şiiri - Haydar Güner

Bana zamanı sordular.
Dilimde hep aynı cevap:
“Birini beklerken durmuştu saatim.”

O günden beri
ne geri dönüyor ibreler,
ne de ileri gidiyor sözlerim.

Bir gece yarısıydı...
Gözlerinde sakladığın yıldızları unuttun.
Uyandım —
tavan arasına sinmiş gülüşlerinden.
Birini eksiltmiş gibiydin;
bir suskunluk daha büyümüştü yüzünde.

Gömlek cebimde bir tarih,
hangi durakta kaybettik kendimizi?
Yol yorgunu şehirler gibi
çöktü üzerimize her sabah.

Ve şimdi —
ne zamana küfredebiliyorum
ne de kendime.