Kırık Öyküler Şiiri - Melih Coşkun

Nereye çevirsem başımı
Hep kırık öyküler
Mevsimsiz açmış çiçekler gibi
Herkesin boynu eğik
Herkes kınında bir bıçak gibi
Parmak tetiğe dayalı
Çıktı çıkacak neredeyse ok yaydan
Namlu alnına dayalı
Patlamaya hazır bir bomba gibi yaşamışız hep
Ya zindan
Ya kara sevda

Tüm imkansızlıklar bizim
Yarınlar onlarındı
Bugün onların
Bize kalan dünün yaşanmamışlığı

İkinci sınıf bir filmin
Adi figürasyonu hikayemiz

Kırık bir öykü I:

Zayıftı
Yaşlıydı
Ve titriyordu dizleri
Bacakları daha fazla taşıyamadı bu yükü ve
Yuvarlandı çamurun içine

Soğuktu
Hava sulu sepken
Uzadıkça uzuyordu kuyruk
Tutup kaldırmak istedim
Keder ve isyan o kadar ağırlaştırmıştı ki onu
Kaldıramadım bu yükü tek başıma
Düşmüştü
Ağlıyordu...

İşte ben o gün küfür etmeyi öğrendim! ...

III.
Kırık bir öykü II:

Yürüyordum
Kederin fazla uğramadığını düşündüğüm
Burjuvazinin yalancı ışıklarıyla süslenmiş o caddede

Bir kız çocuğuydu
Elleri horoz şekerleriyle doluydu
“Sizde bir tane almaz mısınız?
Belki de bir hayat kurtulacak bu horoz şekerleriyle” dedi
Yapabilsem çıkarıp yüreğimi de verecektim o anda
Parlıyordu gözleri
Sesinden umut yankılanıyordu caddeye

Dedim ki kendi kendime;
Hala bir şansımız var
Hala gözleri ışıldayan birileri var bu coğrafyada

O gün anladım ki;
Dostluk diye,
Vefa diye bir şey hala var
Bunca tükenmişliğe rağmen

Ve de anladım ki kederin giremeyeceği hiçbir cadde
Hiçbir sokak,
Hiçbir ev yok,
Ama umut diye bir şey var hala...

Kırılmış, hırpalanmış da olsa hikayemiz
Mevsimsiz açmış çiçekler gibi
Bükük kalmış olsa da boynumuz
Kınından çıkmaya hazır bir bıçak gibi dursak ta
Namlu dayalı olsa da alnımıza
Yarına daha gün var
Kırıldığı gibi onarılır da bu öykü
Yeter ki kırılan insanlığın olmasın...

20 Şubat 2003
20: 29