Kırık Nağmelerin Şifası

İki yaralı kuştunuz, kanatlarınızda eski hüzün
Rüzgârın savurduğu tüyler, geçmişin izleriydi.
Bir bakışta aktı gönül, siz bilmeden,
Gizli bir nehir gibiydi içinizdeki ses…
Tereddüt, kıyıya vuran dalgalar kadar derin,
Korkularınız kumlara gömülüydü,
Ama biz, köprü olduk iki kıyı arasında
Üstünden geçtiniz, elleriniz titreyerek.

Birleştiniz yıldızlar şiir yazdı üstünüze,
Gökyüzüne mısralar düştü, her biri bir umut.
O ilk mısra, onun kaleminden döküldü
“Sen” diye başladı, “biz” diye tamamladı.
Şarkılar aşkın dilinde yeniden doğdu:
Sesindeki titremeyi, onun gözleri tamamladı,
Her nota, bir çiçek açtı yürek bahçesinde,
Geceyi bile gündüze çeviren bir ahenk.

Sonra
Bir kelime kırıldı ikiye,
Cam bir kalp, yere düşen bir kristal gibi.
Yanlış anlaşılma, sessiz bir bıçak oldu
Kestiği her an, bir mısra kaybetti şiir.
Kavgadan geriye, sessiz bir fırtına kaldı
Sevenler, yıkılan her dizede kanadı,
Avuçlarımızda kalan, parçalanmış bir nağme…
Siz ayrıldıkça, biz de yarıldık.

Ama dinle
Aşk, kırılgan bir seramik değil,
Çatlaklarında ışığı saklayan bir vazo
Kırılsa bile, her parça bir hikâye taşır,
Tamir izleri, sevginin tarihini fısıldar.
Her sarsıntı, yeniden örmek için bir sebep,
Kırık dökük anılar, yeni bir resim olur,
Her gözyaşı, kök salan bir fidana dönüşebilir
Toprağı sulayan, sizin sabrınızdır.

Dönün birbirinize
Şiiriniz yarım kalmasın,
Şarkılarınız, yarım kalmış bir ilahîye dönüşmesin.
Unutmayın:
Sizin sevginiz, bizim de bahçemiz
Gülleriniz solsa, bizim de rengimiz solar,
Çiçekleri soldurmak, sadece size değil,
Hepimize veda…
Bir kahkahanız eksilse,
Dünyamız bir renk kaybeder.

Bir yaprak düşse de aranıza,
Kökleriniz aynı toprakta
Yağmur yağar, rüzgâr eser, güneş doğar…
Kırgınlık, rüzgârla savrulup gitsin,
Yeniden filizlenen dallarınız,
Bir orman kadar gür çıksın diye.
Aşkınız, bir daha solmasın diye
Bizim dualarımızla sulanan
İki çınar gibi büyüsün diye