Kırık Mabet Şiiri - Afşin Dualı

​Geri sayım başladı, bu son feryat
Kulak ver şehre, bak ne anlatır sokak
Zaman durdu, ne ileri ne geri
Mabedim kırık, bu hikaye benim!
​
Kırılan camlar değil, bu ruhun sesi
Kulağa çalınan çığlıklar, vicdanın nefesi
Sesiyle ağlayanlar, terkedilmiş her bir iz
Terk eden ayrılıklar, koynumda bir zehir.
​Mabedim zamanda hapis, dört duvar arası
Kime bağlandıysam, hep ayrılık yarası
Küçümseyerek bakışlar kazandılar, gülerek
Zalimler hep haklı çıktı, her mahkemede bilerek.
​
Bu gökyüzü yalan, bu şehir dar
Güneş tenimi ısırır, bıraktığın her bir iz kar
Aldatanlar utansın, kalplerinde yok bahar
Gerçeğe sapkın sonu bedbahtlar, hesap zamanı var!
​
Ay mahçup beni izliyor, sessiz bir şahit
Gözlerimde birikmiş, dinmiyor bu ah-it
Güzel olanlar aldattılar, birer maskeyle
Hayat bir sahne, hepimiz figüran, aciz ve çaresizlikle.
​Elimde kalan sadece paslanmış bir hatıra
Attığım her adımda, gölgeler bana iftira
Yürüdüm bu yolda tek başıma, sırtımda hançerler
Şimdi bak geriye, kim kaybetti, kim yenildi? Gönüller.
​
İçimdeki fırtına, ne zaman diner sanırsın?
Kimi sevsem, o elveda der, dönüp arkasını
Artık kurallar değişti, ben de bu oyunda varım
Kırdığınız her ayna, şimdi size aittir yarım.
​
Bu gökyüzü yalan, bu şehir dar
Güneş tenimi ısırır, bıraktığın her bir iz kar
Aldatanlar utansın, kalplerinde yok bahar
Gerçeğe sapkın sonu bedbahtlar, hesap zamanı var!
​
Hapis... Mabedim hapis...
Zalimler... Haklı çıktılar...
(Son bir beat sesi)
... Bitti mi sanırsın?
Kırık mabet... (Sessizlik)