Kırık Gül Suyu Şişesi Şiiri - Hatem Çeti ...

Sen, adını koyamadığım bir ağrıydın hep...
Pazar sabahlarının eski radyoları gibi,
Cızırtılı, yarım kalmış bir şarkı.
Gül dedim sana içimden,
Ama hiç koklamaya cesaret edemedim.
Ne olur ne olmaz,
Belki ellerim seni de kuruturdu.

Sen uzaktaydın...
Çay bardaklarının buğusunda kalan bir siluet,
Çocukluğumun o eski bez bebekleri gibi
Hep eksik, hep yamalı...
Annem gül suyu şişelerini vitrine dizerdi,
Kapağını açarsam kokusu kaçar sanırdım.
Sen de öyleydin işte...
Biraz yaklaşsam, dağılırdın.

Sana hiç dokunamadım,
Ama inan, bin kere kırıldım uzaktan.
Adını içimden o kadar çok söyledim ki,
Dilimin ucunda bir çiçeklik açtı.
Adını unutsam... belki biraz iyileşirdim.
Ama işte, insan en çok da unutamadığı yerden kanıyor.

Bir gül hiç bu kadar susmazdı oysa...
Ama sen sustun.
Çünkü bazı aşklar cam kırıklarıyla başlar,
Ve bazı insanlar en çok hiç kavuşamadıklarını sever.

Şimdi eski oyuncak bebeklerime sarılıp uyuyorum,
Başucumda kırık bir gül suyu şişesi...
İçinde hâlâ senin kokun var.
Dönersen,
Kırık yerlerimden tanırsın beni.